از پنجره به فرق بپر! در پیاده‌رو
گرم قدم‌زدن دو نفر در پیاده‌رو

جفتی که خانه گشته جهنم برای‌شان
از کوره رفته‌اند به در، در پیاده‌رو

جایی برای زندگی از زندگی نداشت
دیوانه مرده بود اگر در پیاده‌رو

یک تابلو برای تو از خود کشیده‌ام
دختر لب تراس، پسر در پیاده‌رو

دیروز در پیاده‌رو از هم جدا شدیم
تا روز و روزگار دگر در پیاده‌رو

این داستان نوشتۀ مردی‌ست پینه‌دوز
از روز و روزگار پدر در پیاده‌رو

| #عفیف_باختری |

بیدادگری بین که به پهنای دو گیتی
ماییم و غریبی که برایش وطنی نیست

|  #عفیف_باختری  |

شبی شکست و فرو ریخت ناگهان دل من
چنان گریست که کم گرید آن چنان دل من

ز بس نداشت توان ستیزه در ره عشق
تمام عمر خدا گفت و الامان، دل من

به شوق آن که بیاویزدم به دار زمان
چه خوش گره زده محکم به ریسمان دل من

ایا ستاره‌ی سوسوزن از سواحل شب
گشاده باز به سمت تو بادبان دل من

به فصل گرم گذر از چراغ سرخ خطر
گشوده بال سفر سوی آسمان دل من

بخوان به نام پرستو سرود کوچ، عفیف
که سوی باغ پرد باز از آشیان دل من

| #عفیف_باختری |

لیلا سکوت دور و برت را نگاه کن
خالیست کوچه، پشت سرت را نگاه کن

گاهی سر از دروغ کشد، گاه از دریغ
در شهر، روح در به درت را نگاه کن

در کافه جفت توست که با حرص میخورد
با « ساز قطغن » جگرت را نگاه کن

لیلا چه غم که جفت تو همبال باد رفت
نفرین که رفت، بال و پرت را نگاه کن

از هر چه جنگل است و هر آنچه که جنتی
چشمان پر ستاره ترت را نگاه کن

چشمان پر ستاره ترت را که میکند
افشا درون شعله ورت را نگاه کن

زهدان شب شکاف شد و روی دست من
لیلا « تولدی دگر» ت را نگاه کن

| #عفیف_باختری |

با خون خود دوباره رقم می‌زنم تو را
ای زندگی ساده بَهم می‌زنم تو را

امروز اگر به کام دل خسته نگذری
فردا مگر به فرقِ سرم می‌زنم تو را

گیرم به گوش هر که صدای تو خوش نخورد
گیتار من! برای خودم می‌زنم تو را

تو خوش‌ترین فروغ حیاتی به چشم من
کی پیش آب و آینه کم می‌زنم تو را؟

در جذر و مد، سرود من از تو لبالب است
در ساز زیر و نغمۀ بم می‌زنم تو را

آهسته اشپلاق زنان درد دل کنان
در جاده صبح زود قدم می‌زنم تو را

|  #عفیف_باختری  |

جز صفر چیست حاصل تفریق ما بگوجز این اگر محاسبه کردی بیا بگوشام است و نان هر شبه بی چاشنی عشقتنها چه سان فرو برم این لقمه را بگودر قاب خاطرم چه مجسم نشسته ایاز چشم من نهان شده‌ای در کجا بگوتنها نشسته‌ای که فراموش مان کنی؟می پرسمت دوباره چرا؟ هان! چرا؟ بگوجز اینکه ماه گفتم و میگویمت هنوزدر پیشگاه آیینه جرم مرا بگودلتنگم از تسلسل شب های زود رسیک قصه از بلندی آن روز ها بگومن از کسی گلایه ندارم بجز خودماز من هر آن گلایه که داری بیا بگو

| #عفیف_باختری |

حس می کنم که بی تو دلم تنگ می‌شود
فریادها به سینه‌ی من سنگ می‌شود

می‌کوبد از هراس دلم طبل نیستی
وقتی فضای شهر پر از جنگ می‌شود

خوش‌تر که سر به خشت لحد کوبد از شکست
وقتی که آدم این همه بی ننگ می‌شود

آزادی ای ترنم خنیاگران باغ
دل آن زمان که با تو هم‌آهنگ می‌شود

می بارد از ترنمم اندیشه‌های سبز
دنیا پر از طراوت فرهنگ می.شود

ای کاش جای خار و خس آلاله بردمد
از خونم آن زمان که زمین رنگ می‌شود

| #عفیف_باختری |

این‌جا چه زود هرکه گم و گور می‌شود
آدم چقدر از وطنش دور می‌شود

ای دل چراغ رابطه‌ها را نگاه کن!
بنگر چگونه پنجره کم نور می‌شود

بیهوده می‌زنی چقدر دم از اختیار
وقتی‌که آدم این‌همه مجبور می‌شود

آخر ببین چگونه تفنگ یتیم ما
چوب عصای یک‌عده شب‌کور می‌شود

حتی پلنگ سرکش طبع بلند ما
این‌جا خری ستاده بر آخور می‌شود

تا تشنه‌گی نکرده ز جان سیر مان «عفیف!»
باید دوید ـ ورنه عطش زور می‌شود

| #عفیف_باختری |

چه غریبانه به «ساز قطغن» می‌خوانی
سر سنگی که بر آن بلبل من می‌خوانی

پرده در پرده از آهنگ تو خون می‌بارد
وقتی از تلخی آواره شدن می‌خوانی

آنچه در حنجره داری گره از رنج سفر
از سر گردنه در گوش چمن می‌خوانی

گاه می نالی و از درد به خود می‌پیچی
گاه می‌رقصی و از بال زدن می‌خوانی

پشته در پشته به جز دشمن پرواز تو نیست
گرد خود برف نوی را که کفن می‌خوانی

نغمه‌ی را که دل دره از آن می لرزد
چه غریبانه به گوش دل من می‌خوانی

| #عفیف_باختری |

چقدر می‌کنم احساس که تنها شده‌ام
بی تو آواره ترین آدم دنیا شده‌‌ام

افق از دور به چشمم چه تهی می‌آید
نکند باز دچار غم فردا شده‌ام

طرح فردا همه اش بی تو دروغ است دروغ
من به این معتقد از دیر زمان‌ها شده‌ام

خوابم از در زدن مرگ هم آشفته نشد
چه کنم غرق تو در عالم رؤیا شده‌ام

جلوه‌ی توست که جاری شده در جنگل دور
جذبه‌ی توست اگر عاشق دریا شده‌ام

قامت افراشته‌ای باز در آیینه‌ی یاد
سر و پا غرق تو در بحر تماشا شده‌ام

| #عفیف_باختری |