بیاید یه چیزی بگید که نمیتونید به کسی بگید.

https://t.me/HarfBeManBOT?start=MTI1ODMxMjc3MA

ولی یعقوب این اون پاییز دل‌انگیزی که انتظارش رو میکشیدم نبود.

گاهی فکر می‌کنم به کسانی که از این جهان رخت بربسته‌اند و با خودم می‌گویم چه خوشبختی‌ای نصیبشان شده که دیگر اسیر این چرخه بی‌پایان زندگی نیستند. آن‌ها دیگر مجبور نیستند هر روز با تکرار و استمرار خسته‌کننده این دنیا روبرو شوند، این دوندگی بی‌وقفه برای ماندن، تلاش برای بقا در میان هجوم مشکلات و دغدغه‌های کوچک و بزرگ. شاید آرامش آن‌ها در خاموشی و سکوتی است که ما هنوز آن را تجربه نکرده‌ایم، سکوتی که هیچ فشار و اضطرابی در آن نیست.

امروز تا ساعت ۱۰ شب
و فردا از ساعت ۱۰ صبح تا ۱۰ شب من اینجام.
می‌تونید مگنت ها و کارت‌پستال‌هام رو از نزدیک ببینید 🥹🤍

قم، دورشهر، نبش کوچه ۲۰، کافه خانه‌ی ما

بعد از دیدن دلار باید بگم که، جمهوری اسلامی ثابت کرد مهم نیست فرمون رو یه کلاس پنجمی بچرخونه یا یه دکتر.

ظالم هیچوقت از هیچ مظلومی دفاع نمیکنه!

نوه‌های عزیزم،

از این زندگی که هر روز باید بدو بدو کنم و تهش باز هم شاد نباشم، حسابی خسته شدم. انگار این دویدن‌ها به جایی نمی‌رسه. به آدم‌ها نگاه می‌کنم، مثلا همون جشن تولدی که دیشب بودیم. چطور میشه فهمید که هر کسی توی اون جمع، از ته دل شاده؟ همه لبخند می‌زنند، ولی آیا پشت اون لبخندها شادی واقعی هست؟ شاید خود من هم که لبخند می‌زنم، فقط دارم نقش بازی می‌کنم، چون حقیقتش، گاهی خودم هم نمی‌دونم واقعاً شاد هستم یا نه.

راستش رو بخواهید، تا حالا نتونستم بفهمم رمز واقعیِ شاد زیستن چیه. خیلی از آدم‌ها از موفقیت و خوشبختی حرف می‌زنن، ولی هیچ‌کس دقیقاً نمی‌تونه بگه راه رسیدن بهش چیه. شاید هرکسی باید خودش رمز خوشحالی رو پیدا کنه، اما چطور می‌تونیم بفهمیم شادی واقعی چیه؟ آیا اون لحظه‌ایه که همه چیز رو ول می‌کنی و فقط به خوش گذروندن فکر می‌کنی، یا شاید اون موقعی که از چیزی فراتر از خودت لذت می‌بری؟

نمی‌دونم، اما امیدوارم شما، وقتی بزرگ شدید، این رمز رو پیدا کنید.

نوه های عزیزم
کسی نگفته بود در بزرگسالی قراره غرورم شکسته بشه.

بچه ها سخا، مادر نیکی مجلسی رو دیدید؟ واقعا دلم همچین مادری میخواد، هر چند دست مادر خودمم درد نکنه به هر حال هر مادری یک روشی داره دیگه.

حسین ارا تو یکی از حرفاش میگه: "من می‌تونم به خودت احترام بذارم ولی به عقیده‌ات نه." این جمله خیلی ساده داره میگه که میشه آدم‌ها رو به عنوان یک انسان دوست داشت یا بهشون احترام گذاشت، حتی اگه با عقیده‌شون حال نکنیم.

من همیشه تو ذهن خودم گیر می‌کردم که وقتی از عقیده یکی بدم میاد، چطوری می‌تونم به خود اون آدم احترام بذارم. انگار برام سخت بود که این دوتا رو جدا کنم. ولی الان که به حرف حسین فکر می‌کنم، می‌فهمم که میشه به شخص احترام گذاشت بدون اینکه حتماً عقایدش رو قبول داشته باشم. یعنی لازم نیست با همدیگه هم‌عقیده باشیم تا بتونیم با احترام با هم رفتار کنیم.

این نگاه باعث میشه توی بحثا و معاشرت‌ها، به جای گیر دادن به اختلافات، بیشتر روی احترام به همدیگه تمرکز کنیم.