چقدر دیگه باید صبر کنم؟ چند روز؟ چند سال؟ نوبت من کی می‌شه؟ کی قراره برای من هم خدایی کنی؟

خدایا، تو منو پیش همه کسایی که گفتن نیستی و نمی‌بینی و منی که گفتم حواست به همه چی هست، شرمنده کردی.

خدایا؟ کجایی؟ حواست کجاست؟ چشم‌ات به خوشبختی کیاست که گریه‌ها و التماس‌های هر روز و هر شب منو نمی‌بینی؟ چرا دستمو ول کردی؟ چرا امیدم رو ناامید می‌کنی؟ چرا هر بار پسم می‌زنی؟ چرا می‌بینی بازم بهت امید دارم و کاری نمی‌کنی؟ مگه نه اینکه تو مهربون‌ترینی؟ مگه نه اینکه تو بزرگ‌ترینی؟ مگه نه اینکه عادل‌ترینی؟ بخشنده‌ترینی؟ مگه نه اینکه از رگ گردن بهم نزدیک‌تری؟ چطور این همه نزدیک و این همه از من دوری؟ چطور این همه نزدیکی و رحم‌ات نمیاد به حالم؟ چطور این همه نزدیکی و صدامو نمی‌شنوی؟

من دوستت دارم، حتی اگه تو دوستم نداشته باشی. حتی اگه ازم خسته بشی، حتی اگه روبراه نباشی، حتی وقتی بداخلاقی. حتی وقتی کیلومتر‌ها ازم دوری هم دوستت دارم. من تو رو دوستت دارم، وقتی می‌خندی، وقتی بغض می‌کنی هم دوستت دارم، من اشک‌ها و خنده‌هاتو با هم دوست دارم. من وقتی برام خوشحالی دوستت دارم، وقتی غصه‌مو می‌خوری غم‌هامو می‌ذاری رو قلب پاکت دوستت دارم. وقتی با حال خوب من نیشت تا بناگوش باز می‌شه دوستت دارم. وقتی از خودم بیشتر حواست به من هست، وقتی یه چیزایی می‌گی که می‌فهمم منو از خودم بیشتر می‌شناسی دوستت دارم. وقتی تمام مهربونی و صبر و حوصله‌تو خرج من می‌کنی دوستت دارم.
من توی کله فرِ لپ قرمزیِ خوش خنده رو خیلی دوست دارم هلن، عزیزترینِ ماری، دار و ندار، نازار من، خواهر کوچیکه‌ی من، دردونه‌ی قلبم. ?

چی دلم می‌خواد؟ مرگ.

هر وقت دلم می‌شکنه یاد تو می‌افتم.

کسی دوست پسر/زید/نامزد/شوهر نمی‌خواد؟