پَناه

دیوار پشت دیوار. البته که گاهی زندگی یعنی، سختی از پی سختی. بعضی روزها که با خودم تنها میشم از خودم میپرسم چطور گذشت؟ چیزی یاد گرفتی؟ رمز راحت‌ گذر کردن رو فهمیدی؟ شاید دارم بیش از حد واکنش نشون میدم. شاید اون چیزهایی که به خاطرشون انقدر فکر میکنم و حرف میزنم ارزشش رو نداشته باشن، اما من ارزشش رو دارم؛ شناختن خودم مهم‌تره. من فهمیدم که گاهی، از پیکرِ سوخته‌ی یک نخل، جوانه سبزی به معنای رشد دوباره دیده میشه؛ فهمیدم که از سر گرفتن زندگی، معنای وجود منه. خسته شدن، ناراحت شدن، سوختن، نیمه رها کردن، فراموش کردن، پیدا کردن وابستگی جدید و از همه مهم‌تر نباختن خودم پایه‌های زندگی منه. نمیخوام دروغ بگم، فاصله بین خسته شدن‌هام داره کم و کم‌تر میشه و این میتونه از نشانه‌های شکست باشه. پذیرفتن این شکست و از دست دادن، از سخت‌ترین چیزهاییه که تجربه کردم. شاید به این دلیل که من، به منِ دیگری تبدیل شد. فقدان سخته و فقدان خود، از همه‌چیز سخت‌تره اما گاهی لازمه. مدتیه دلتنگ اتفاقاتی میشم که هنوز تموم نشدن؛ دلتنگ تماشای آسمونی میشم که هنوز تماشاش رو متوقف نکردم. دلم برای این مقطع از زندگیم به شدت تنگ خواهد شد و بیشتر از دلتنگی، دلسوختگی در انتظارم هست؛ چون ناقص زندگی کردم و نیمه تمام رهایش کردم. البته که افسوس خوردن چاره کار نیست اما برگشت به گذشته هم در دست من نیست. ما آدمیزادیم، افسوس میخوریم تا شاید جبران کنیم آنچه از دست رفته را. یاد گرفتم که جبران برتر از افسوس است.

دعا کنید برام بچه ها.

بیت‌الاحزان

زندگی بعضی وقتا جالب نیست، مثل الان که امتحان کودک بیمار رو خراب کردم. ولی خب اونقدرها هم بد نیست، دست میبری به کیف خوراکی‌های تموم شده و یه کنجد خوشمزه‌ جامونده پیدا میکنی؛ اون فقط یه کنجد فراموش شده است ولی تبدیل میشه به یه پیام رسان. اشکال نداره که مابینِ تو و اضطراب، تو برنده نشدی، ادامه بده بقیه امتحان‌ها منتظرتن.

همه چیز از همین کم خوابیدن‌های مسخره شروع میشه.

پَناه

تمامی دینم به دنیای فانی؟

تو میدانی چقدر فراقت کشنده است؟

سوم دسامبر هست و خاک تو سرم بچه‌ها.