دلم میخواهد بزنم زیر گریه اما هیچ خبری نیست. زور که میزنم برای گریه، بدتر سرم درد میگیرد. افتاده‌ام کف زمین، خیره می‌شوم به تنها چراغ بالای سرم، به سقف کار شده‌، به کلید برقی که کار نمیکند، به پایه‌های میز، به تاج تختی که شکسته، به در کمدی که بسته نمی‌شود، به سرم و سرنگ و بانداژهای رها شده روی صندلی، به کانال کولر و همان که نگاهم سر میخورد روی آینه قدی کنارم، دوباره چشم‌هایم را سفت میبندم تا خودم را ندیده باشم.

یک جایی تمام این چیزها باید یادداشت شود. حداقل چند نفر باید بدانند چطور همه چیز در من از بین رفته بود.

لب کانال نشستم، چند بار عوق زدم و تمام آن مایع عفونی را تف کردم بیرون. احساس میکردم لخت و عورم. حس میکردم تمام جهان در تاریکی فرو رفته و تنها روشنایی آن چراغ تیر برق بالای سر من است. ترافیک بود و شلوغی؛ احساس میکردم همه خیره شده‌اند به من که ناتوان افتاده‌ام آنجا. فکم قفل شده بود، لرزم گرفته بود و باریکه‌ای از خون از بینی به سمت لب‌هایم جریان گرفته بود. احساس میکردم کسی یک پتک سنگی را چندین و چند بار روی سرم و تنم فرود آورده؛ طوری که مطمئن شده باشد به صدها هزار قطعه‌ی کوچک تقسیم شده باشم. خودم را کاملا و یقینا تنها یافته بودم. احساس میکردم در جهان اطرافم معلقم و هیچ دستی به سویم دراز نخواهد شد تا مرا به روی زمین بازگرداند. تمام صداهای داخل سرم خاموش شده بودند. صدای بوق‌ ماشین‌ها و همهمه‌ی ولیعصر شمالی را نمی‌شنیدم. همه چیز در یک سکوت کشنده فرو نشسته بود. از میان رفته بودم و در زندگی هیچ‌گاه خودم را تا این حد نجات نایافتنی و محکوم به بیهودگی ندیده بودم. تمام شده بود؛ همه چیز.

تسلیم دنیای مد شدم و سامبا سفارش دادم.

یک ویدئو دیدم که نسلیهان داشت «گل سنگم» هایده رو میخوند و اینجوری شدم که زن موردعلاقه‌ام=(((((؟؟؟ من یک زمانی عنتر منتر نسلیهان بودم واقعا. عسله.

نمیدونم. اصلا آدم‌های بالای ۳۰ سال یکجور خاصی بومرند. نمت.

واقعا مودب بودن خیلی مهمه بچه‌ها. هیچ‌وقت سعی نکنید تو همچین جاهایی پاچه پاره باشید و فکر کنید مردم ازتون میترسند و کارتون رو راه میندازند اینجوری. آره شاید زودتر راه بندازند اما فقط به این خاطره که دیگه نمی‌تونند ریخت نحس طرف رو تحمل کنند. کلا آدم نباید خودش رو انقدر ارزون نشده بده تو جامعه.

یا طرف فرم رو لیدرلی پرت میکنه روی کانتر=)))))))))))))))). مادرجنده. منم فرمو پرت میکنم برای همچین آدم‌هایی البته. اونقدر خویشتن‌دار نیستم.

یعنی یه سلام و خداحافظی کردن چیه که بعضیا بلد نیستند؟ مثل گاو میاد کارشو میکنه و میره. معلوم نیست تو کدوم خانواده‌‌‌ی بی‌لولی بزرگ شدند.

شروع ساعت کاریمون شده ۶. همه جای دنیا ساعت‌ها رو عقب جلو می‌کنند، آخوندها هم ساعت کاری ادارات رو یک ساعت میکشند اینور و احساس زرنگ بودن می‌کنند.