وای نه. معذبم.
انگار مهمون اومده واسم و خونه‌م به‌ هم ریخته‌ست.
یه روزی میذارمش. حتما حتما.

https://t.me/imahib/5107

نه نه لطفا الان بدش😭💘

سلام آره.
اما می‌دونی خیلی کمرنگم توش تازگی‌ها.
خوب‌تر که شد میذارمش براتون. البته شاید.

یه چیزی‌‌رو هم گُم کردم و نمی‌تونم پیداش کنم.
هیچ‌جا نیست. جای‌خالی‌ش تو خونه‌زندگی‌م حس می‌شه.
این آدمه همین‌حالا داشت می‌گفت وقتش که برسه
یه چاره‌ای براش پیدا می‌کنی.
پس امشب می‌رم بخوابم
شاید مثلا فردا، شُد.

چنان بُکُش که پس از مُردن؛ هزار بار بمیرم مَن.

چون «هنوز خیلی چیزا هست که باید ببینی.»

یه جایی هم در مورد خودم نوشتم؛
«درختِ کوچکِ غمگین» بعد صدایی آروم بهم گفت و امیدوار. و آره. انگار امیدوار بودن کار منه و تنها راهم.

قبل‌ترها هم اینجوری بودم که حالم خوبه.
قلبم نشکسته و تو نمی‌تونی برنجونیش. نه به این سادگی‌ها.
حالا اما قایمش نمی‌کنم. بله. شکستیش. و احتمال می‌دم خُرده شیشه‌هاش یه روزی دستتو زخمی کنه.
و این خوشحالم می‌کنه؟ نه.
چرا که معتقدم دل بناست که بشکنه.
که شکستن‌ها صیقل روحه.
اما تو! تو عزیزم، لازمه بدونی که آدمی بارکشِ تصمیماتشه.
تا روزها و ماه‌‌ها و سال‌ها و گاه حتی تا آخرِ عمر.

خوابم می‌آد. غمِ آشنایی‌‌هم نشسته گوشه‌ی اتاق و بلند بلند نفس می‌کشه. دلم می‌خواست ببارمش و ای کاش وقتِ کافی برای غمگین شدن داشتم. صبح باید برگردم به زندگی. به آدم‌ها. خونه و تکرار. فکر می‌کنم گاهی لازمه‌ی ادامه دادن و جنگیدن وجودِ آدمی‌ست که لطیف و پُرمِهر…

تو تنها آرزوی برباد نرفتهٔ مني؛ تنها رودِ خشك نشده. تنها درختِ تبر نخورده. تنها شهرِ ويران نشده. تنها سيبِ كرم نخورده. تنها باغِ مريض نشده..