حرف زدن با تو پناه من است.

«درخت با بهار و ماهی با آب زنده است و من با حرف‌های تو.»

تو مثل دلبری‌های اردیبهشت می‌مانی. آدم نمی‌داند نگاهت کند، یا کوچه به کوچه عاشقانه در آغوشت بگیرد.

آدمی هر اندازه قوی و همه‌ی فن‌ها را حریف باشد، باز دلش می‌خواهد کسی باشد که او را متفاوت از نگاه باقی مردم ببیند. کسی که با تمام حواس پنج‌گانه‌اش، کنار روزهای تلخ و شیرینش باشد. آدمی زنده به کسی‌ست که تمام آنچه در مخیله‌اش می‌گذرد و قلبش را به تپش وا می‌دارد، از چشمانش بفهمد.

عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو.

«سَلاماً عَلى مَنْ يعرفون کَیفَ یُحبّون
وَلا يَملِكونَ حَبيباً.»

سلام بر کسانی که عشق ورزیدن را بلدند
ولی معشوقی ندارند.

یا مَنْ یُعْطی الکَثیرَ بِالقَلیل، یا حُسِینْ اَلدَّخیل.

آسمـــان تکیه به دستــان تو دارد عباس
مـرغ دل خانه در ایـــوان تو دارد عباس

در حریمت نه فقط دلشـــدگان حیراننـد
عشق هم دست به دامان تو دارد عباس

با خودم فکر می‌کنم که مگه ما آدما چقدر می‌تونیم از هم بی‌خبر بمونیم؟ چقدر می‌تونیم شب و روز بگذرونیم و فکرمون نره سمت کسی که یه وقتی تمام روز و شبمون بوده؟ دیدم اگه این منم، که اگه بگم هیچ‌وقتِ هیچ‌وقت یادم نمیوفته تو رو ولی «هوا که سرد می‌شه، گرم بپوش.»