امروز بعد از مدت ها، بعد از سالها بهت فکر کردم.
اشک هات رو مرور کردم، زخم هات رو مرور کردم. همه چیز رو به یاد آوردم.
به یاد آوردم که دیدن تکه خورده های قلبت چقدر تموم وجودم رو زخم کرد.
فقط چشم های آلوده به گناه من میتونن دردی رو که نظاره گر شدن توصیف کنند.
امروز وقتی بعد از سالها به یاد آوردم اشکم در اومد. چون به یاد اشک تو بودم.!
تورو در تنهایی به تصویر کشیدم و دود سیگار هات من رو داشت آروم آروم خفه میکرد.
من رو آروم آروم خفه میکرد...همون‌طور که اونشب توی اشکمم غرق شدم شاید.

شاید مردن براثر دردهایی که خودت باعث شدی به وجود بیان یه نوع خودکشی باشه

امروز برام خیلی ریدیوهده. دارم تلاش می‌کنم که نباشه اما تام یورکِ مغزم هر چند‌وقت یکبار بهم می‌گه اون‌ها امیدوارند که خفه بشم.