دیشب گفتم تایمم با امریکا فیکسه
درنتیجه الان شب منه

????

شب می شود ، و من به یاد خاطراتی که درگذشته نه چندان دور باهم گذرانده ایم می افتم
هرشب قبل از خواب به تو فکر میکنم وهمچنان با یاد و خاطر تو به خواب عمیقی فرو میروم!
آنقدر به یادتم که حتی وقتی چشمانم را میبندم و به مدت کوتاهی به “مرگ” چند ساعتی میروم...
چشمانت مرا آزرده خاطر میکند ، برای من خواب و بیدار دیگر فرقی ندارد،چرا که شب و روز به یادتم.
بی صدا و بی هیچ وداعی برای همیشه مرا رها کردی و رفتی ولی هرگز نفهمیدی بی تو چه گذشت!

I disappeared, like a bird hiding to heal, finding freedom in the quiet sky.

تصمیم گرفتم بروم، بروم خودم را گم کنم مثل پرندگانی که هنگام مرگشان پنهان میشوند.
این تصمیم برایم دشوار بود اما بهترین تصمیم زندگی ام بود و شاید هم سازنده آینده ای بهتر ...
وقتی میخواستم بروم با خود گفتم حال چه چیزی را با خودم ببرم و چگونه می توانم این ها را ترک کنم ؟‌
همان طور که داشتم برای حل این موضوع چاره ای می اندیشیدم متوجه شدم که من چیزی برای بردن به این سفر طولانی و شاید هم همیشگی را ندارم و همه آدم ها مرا ترک کرده اند
با خود گریستم که حتی یک نفر هم نیست که بتواند مرا از این غار تنهایی نجات دهد .
هرچه که بیشتر در افکار خود غرق می شدم بیشتر متوجه عمق این فاجعه می شدم ، دیگر برایم چیزی مهم نبود فقط می خواستم همانند آنها شوم و هم رنگ آنان .
ترک کردن را یاد بگیرم ، فراموش کردن را به خاطر بسپارم و تنهایی را چهار چوبی زیبا برای خود بدانم
همهٔ محتویات مغزم را هم روی کاغذ باطله ای پیاده کردم و درداخل صندق چه ای کوچک قرار دادم و تفکرات خود را تهی از هرگونه غم کردم
آنگاه رها شدم و به سوی آسمان پرواز کردم؛پروازی زیبا،آزاد و سرشار از امید به جاودانگی.