گفتم: چرا دروازه‌ی تمام جهنم‌های دنیا شبیه بهشت است؟

گفت: چون اگر اینطور نبود کسی درب جهنم‌ها را نمیزد.

گفتم: خب از کجا بفهمم کدام درب به کجا باز میشود؟

گفت: تفاوت‌های کوچکی دارند. باید انقدر در کوچه‌ها بگردی که آن تفاوت‌های کوچک را بفهمی.

گفتم: اگر عمرم به فهمیدنشان قد نداد چه؟ تا ابد سرگشته‌ی کوچه‌ها باشم؟

گفت: کارتن‌خوابی در کوچه‌های سرگردانی، بهتر از پادشاهی پشت درهای جهنم است. و این را نخواهی فهمید تا وقتی که به یک جهنمِ واقعی قدم نگذاشته باشی.

@RadioLoo حمید باقرلو

نمیشود بپری توی گودال ماریانا و بگویی "انشالله که آب تا زانویم بیشتر نباشد!". آدمِ عاقل با هفت‌تیری که همه‌ی خانه‌هایش پُر است رولت روسی‌ بازی نمیکند.

@RadioLoo حمید باقرلو

میدانم دردِ شنیدنِ هرباره‌ی صدای برخوردِ سطل آهنی با کفِ خشکیده‌ی چاه، هزار بار دردناکتر از شنیدنِ صدای شکستنِ تمام استخوانهای تنِ آدمی در یک لحظه است. میدانم این درد چیزی نیست که آدمی بتواند سالها دوامش بیاورد. و تو آورده‌ای. تویی که هر روز صبح برخواستنت، آویزان کردنِ سطلی بر چاهی خشکیده بوده و هنوز از آن دست نکشیده‌ای را در آغوش میگیرم، و دعا میکنم نزدیک باشد آن‌روزی که به لطف خدا، چشمه بجوشد از چاهت و این‌بار که سطل میندازی صدای بوسه‌ی سطل بر گونه‌ی آب بپیچد در گوشَت.

اشکِ شادی بچکد پایین، سطلِ پُر بسُرد بالا. بنوشی و جاری شود در جانی که از بی‌خاطرگیِ این سالها، کویری شده بود که حتی یک درخت نداشت که در سایه‌اش بنشینی و فرصت کنی برای غمت چنان که سزاوارِ آنست اشک بریزی... دعا میکنم سطل را که بالا کشیدی، با اولین جرعه هزار درخت بروید به دلت، که هر کدام هزار شاخه داشته باشد، و بر هر شاخه‌اش هزار هزاردستان بخواند... به سطل، به چاه، به چشمه، و به دعای من فرصت بده... دوام بیاور عزیز دلم...

@RadioLoo حمید باقرلو

در زندگیِ هرکداممان مهلکه‌هایی بوده که تا آستانه‌اش رفته‌ایم و نجات یافته‌ایم. ورطه‌هایی که فقط خودمان از آن خبر داریم.

پی‌نوشت: خدایا ممنونم برای تمام وقتهایی که دستم را کشیدی، درست لحظه‌ای پیش از دست بردن به کوبه‌‌ی درهایی که به دوزخ باز میشدند... ممنونم برای تمام وقتهایی که پایم را سست کردی در لحظه‌هایی که من و پرتگاه‌ها سوی هم میتاختیم...

@RadioLoo حمید باقرلو

اگر میدانستیم اکثر آدمها آخرین نوبتِ ترمیمِ ناخنشان را دقیقتر از آخرین نشانه‌ی حضورِ ما در این دنیا خاطرشان هست، کمی آسوده‌تر زندگی میکردیم. اندکی غمگینتر و بسیاری آزادتر میشدیم اگر با تمام وجود باورمان میشد انقدرها هم مهم نیستیم.

@RadioLoo حمید باقرلو

هیچ نقابی مجانی نیست. حتی اگر چنان بازیگرِ توانایی باشیم که بتوانیم نقابمان را باور کنیم و از آن لذت ببریم، روزی خواهد رسید که روزگار، صورتحسابش را مقابل رویمان بگذارد. روزی که لازم است خودمان باشیم ولی نقاب چنان به صورتمان چسبیده باشد که نتوانیم. روزی که سرِ دوراهی‌ای گیر میکنی که نمیدانی اگر واقعا خودت بودی کدام را انتخاب میکردی.

@RadioLoo حمید باقرلو

هیچوقت از ریاضی خوشم نمیامد. اول دبیرستان، کار برایم سختتر هم شد. معلم ریاضیِ مدرسه‌ی جدید، تجسمِ ملال‌ بود و این دیگر مرا به سیم‌آخر رسانده بود که هرجلسه کاری کنم که از کلاس اخراجم کند. چندباری آخرِ کلاس نصیحتم کرد و من هم چندروزی منظم بودم و بعد دوباره ملال غلبه میکرد و همان میشدم. یکبار بعد از کلاس، با همان لحنِ آرام و همیشه خسته‌اش گفت "باقرلو تو مثل دُمِ سگ هستی! دم سگ اگه شش‌ماه‌ هم توی گچ باشه تا بازش کنی دوباره فِر میخوره میره سر جای اولش!"

هرچه از عمرم میگذرد بیش‌ازبیش به حکمتِ این حرف میرسم. به این قطعیت که هیچ چیزِ مهمی در انسان، بصورتِ دائمی قابل‌تغییر نیست. همیشه سرانجام به آن‌چیزی که هستیم باز خواهیم‌ گشت. خمیرِ شکل‌گرفته‌ای هستیم که هرچه ورز بدهیمش دوباره عاقبت به شکل اولش برمیگردد. موهای مجعدِ توی هم رفته‌ای هستیم که عشق و امید و ایمان و دیگران نهایتا چند صباحی لَختش میکنند و بعد با اولین حمام شسته میشوند و میروند توی چاهک...

ما پیش و بیش از هر بندی، در بندِ خودیم، و برای انسان که فطرتا دلش آزادی از هر بندی را میخواهد، این حد از جبر، به‌طرزِ تراژیکی تحقیرآمیز است.

@RadioLoo حمید باقرلو

بدترین کاری که یک بیمار روانی میتواند بکند فرزندآوری است. خود را مدیون جامعه، فرزندانش، فرزندانِ فرزندانش و نسلهای بعد از آن خواهد کرد.

@RadioLoo حمید باقرلو

دلم میخواهد هشت‌میلیارد پیاله بسازم، هشت میلیارد جرعه شراب در آن بریزم و به دست هشت‌میلیارد آدمِ روی زمین بدهم. تا بنوشیم به سلامتیِ آنهایی که روزگار، هزاربار دور قلبشان دیوار کشید، و هر هزاربار، دلشان چنان گرم در سینه تپید که دیوارها به تعظیمشان سر فرو ریختند... به سلامتیِ ابراهیم‌های گمنامِ رد شده از آتش‌هایی که کسی جز خودشان از لهیبِ آن خبر نداشت... آنهایی که در زمانه‌ی گرگ، پروانگی کردند تا آبروی زمین نرود... به سلامتیِ آنهایی که خسته نشدند از آدم بودن، در عصری که آدم بودن کار سختی بود.

@RadioLoo حمید باقرلو

گفت: اشکال تو اینه که زیادی امیدواری.

گفتم: اشکال تو هم اینه که زیادی دری‌وری میگی!

گفت: نه جدی میگم. آدمی که دلش به امیدهای واهی خوش باشه هی خودش رو میکوبه به در و دیوار و هی زخمی‌تر میشه. ولی آدمی که درگیر امیدهای بیهوده نیست، میشینه یه گوشه زندگیشو میکنه و دیریازود به یه آرامش و صلحی با خودش و زندگیش میرسه.