photography by Ferdinando Scianna (Italian photographer, born 4 July 1943)

Photography by Ferdinando Scianna, 1960

Photography by Ferdinando Scianna, 1960

آدم‌ها که نباید تمام نشانه‌های اختلال روانی را داشته باشند تا ناراحت و مضطرب و رنجور و افسرده قلمداد شوند. حتا یکی از این همه مشکلات نیز باعث تشویش و ازخود بیگانگی است.
در چنین وضعی طنز عمیق و دردناکی وجود دارد که شعر و داستان باید از درون آدم‌ها در آورد. بین خشونت با واقعیتی که ذهن را مخدوش و
مچاله می‌کند،و ظرافت ذهنی که دربند نشاط و عدالتی برای همین
واقعیت خشن است؛ یک تناقض دردناک پیدا می‌شود. متأسفانه این
ظرافت که به عمق فکر نیازمند است غالبا دستخوش آن خشونتی می‌شود
که تابع احساسات و یا اقتضائات در سطح است.از این‌رو در یک بغرنجی
مضطرب کننده،در یک لابیرنت سرگیجه‌آور سیر می‌کنيم.
من البته دلم می‌خواهد میهنم را تخیل کنم.خوب هم تخیل کنم.دلم
می‌خواهد رویاهای مردم را بفهمم. اما اين تناقض‌و‌تلخ‌کامی جلو همه
چیز را می‌گیرد. هم تخیل آدم‌ها را له می‌کند،هم رویاهای آدم‌ها را در
چنبره‌ی این بی‌خوابی‌ها فرو می‌شکند.عرصه‌ ما تنگ می‌شود.
روزمره‌گی حتی امکان شفقت را هم از مردم می‌گیرد. مجال خیال را ازبین
می‌برد.زندگی کم‌کم به کمبود تخیل و شفقت دچار می‌شود.در نتیجه
حرفش بیشتر از خودش است.پس مرگ چهره‌ی مسلط‌تری پبدا می‌کند.
این مجموعه باعث خلاء فرهنگی و تنزل فرهنگی می‌شود.هر چه در
جامعه تخیل ضعیف شود تصور حیات برای مردم ضعیف‌تر می‌شود،و
بر عکس. به همین سبب از ظرفیت تصوری ما از بی‌نهایت،و از عظمت
هستی و آینده‌گی کاسته می‌شود. روزمره‌گی و سلطه‌ی گذشته همه را درخود می‌گیرد. هنر وشفقت در فشار قرار می‌گیرند.فرهنگ و هنر و شفقت‌چیزهایی نیستند که بشود آنها را با بمب کلمه و بمب تبلیغات به وجود آورد. این‌ها زبان و تناسب و طمأنینه‌ای خاص و متناسب‌می‌طلبند.حال
آنکه اکنون فرهنگ با تبلیغات یکی تلقی شده است.تبلیغاتی که اساسا درخدمت سیاست است. از اين رو اولویت به سیاست داده می‌شرد نه به‌فرهنگ. یعنی فرهنگ از طریق تبلیغات و توسط کارمندان اداری سیاست‌و رسانه‌ها به دنبال‌روی می‌افتد. اين امر خود به خود دو گروه تولیدکننده‌ی فرهنگی را به دوگونه در فشار قرار می‌دهد:
الف -گروه تولیدکنندگان «خودی» که اولویت سیاست و تبلیغات را
می‌پذیرد:و فرهنگ و خلاقیت را تبلیغ می‌کند. یعنی هم اصل فرهنگ و
هم اهل فرهنگ را به تابعی از روزمره‌گی و تبلیغات تبدیل می‌کند.
ب -گروه تولیدکنندگان غیرخودی که دفع و طرد و نفی می‌شود. در
محظور و تنگنا قرار می‌گیرد. زیرا حرفش این است که سیاست و تبلیغات‌باید پای خود را از روی گرده‌ی فرهنگ و خلاقیت و تولید اندیشه و هنربردارند.
پی‌آمدهای این‌گونه برخورد،چیزی جز «اضطراب» و «تخریب»
نیست.فرهنگ عرصه‌ی تبادل و تفاهم و درک تفاوت‌هاست. اما اداره
بازی‌های تبلیغاتی فرهنگ حتا در دفع «خودی‌ها»موفق‌تر بوده است تا‌ در جذب «غیرخودی‌ها». هم‌اکنون داد خودی‌ها نیز از رفتار اداری -تبلیغی با فرهنگ برآمده است. چه رسد به غیرخودی‌ها. زیرا رسانه‌هافقط هم‌-سازی با خود را می‌طلبند. پس خودی‌هایی را هم که به استقلال‌هنر و نظر خود،متکی و پای‌بند باشند طرد و نفی می‌کنند. رسانه‌ها‌ متحدالشکل کننده شده‌اند. لذا از تتوع فکر و استفلال اراده و شکل وحضور متفاوت می‌رمند. و امکانات را از آنها سلب می‌کنند و در اختیار کارمندان دست چندم فرهنگ و هنر می‌گذارند که نان به نرخ رؤسا
می‌خورند.

*برگرفته از تمرین‌مدارا،نوشته‌ی محمدمختاری
#محمد_مختاری
#تمرین_مدارا
#پرهون

@ParhoonArt

جستار بلند«پوسته‌ها»نوشته‌ی ژرژ دیدی هوبرمن،برگردانِ قاسم روبین، بازگُفتِ گوشه‌های مرگ‌اندودِ آشویتس است.شرحِ در آستانه‌ ایستادن به تماشا وُ بازیگری است هنگامی که پوست‌های آتش_پیچ شده،چندی بعد پوستی برای گواهی وُ نوشتنِ تاریخ می‌شوند.
#ژرژ_دیدی_هوبرمن
#قاسم_روبین
#پرهون
@ParhoonArt

@ParhoonArt
Babak Bayat – Shekar, Pt. 8
موسیقی فیلم شکار

این دهان بستی دهانی باز شد
آواز مثنوی افشاری
محمدرضا شجریان

@ParhoonArt