دیگر آرزوی مرگ نمی‌کرد. با آن همه نمی‌شود گفت که از زنده بودنش خوشحال بود. اقلن دیگر از زندگی متنفر نبود. زنده بود و سماجت این واقعیت کم کم داشت شگفت زده‌اش می‌کرد.
(سه‌گانه‌ی نیویورک، استر، لولاچی، کیهان)
پ.ن: عجب حرفی زد! خیلی خوب بود. زندگی واقعی اصلا این قابلیت رو نداره که آدم عاشقش بشه. ولی حالا که نمی‌تونیم عاشقش بشیم، معنیش این نیست که ازش متنفر بشیم. پخته‌ترین رویکرد به زندگی اینه که ازش متنفر نباشیم. همین کافیه. عشق دروغین شاعران به زندگی ارزانی خودشان. برای شاعران عزیز آرزوی طول عمر با عزت و سلامتی دارم.
@hafezbajoghli

رمان «قلعه مالویل» واقعا شاهکاره. من هیچ تصوری از نویسنده و اینکه اصلا چجور داستانیه نداشتم ولی الان جزو بهترین رمان هایی هست که خوندم. یه چیزی که خیلی جذاب بود اینکه مفاهیم اجتماعی رو خیلی ساده شرح داد. مفاهیمی مثل آزادی بیان، عدالت اجتماعی، دموکراسی، عدم خودسانسوری و همکاری رو با یک ظرافت و ریزبینی خاصی بیان کرد.

تاریخ معاصر افغانستان رو برای بار دوم دارم مرور میکنم و به نظرم اگر خدا وجود داشته باشه و بخواد کشور و ملتی رو نفرین کنه، همچین بلاهایی سرش میاره.

پمپی (Pompeii) شهری باستانی بود در ایتالیا که به دلیل فوران آتشفشان کوه وزویوس (vesuvius) نابود شد و قرن ها زیر خاکستر دفن شد.
شهر، شهری کنار کوه آتشفشانی بود و خطرناک. یک چیز بامزه اینکه مردم اون زمان با تعریف کردن افسانه ها و منتقل کردنش به نسل های آینده انگار میدونستند که اون کوه یک کوه عادی نیست. مثلا می‌گفتند در زیر کوه غول هایی هست که گهگاه صدای غرششون شنیده میشه. اونها اطلاعی درباره‌ی چیستیِ آتشفشان نداشتند و به افسانه و قصه های فراطبیعی ربطش می‌دادند.
از این واقعه نقاشی هایی کشیده شده که در ادامه می‌فرستم.

«خسته شدم از مدام درباره پوچی گفتن اما زندگی ام از پوچی خسته نشده و ادامه می‌دهد.»

این رو خودم سالِ پیش نوشته بودم، یادم نمیاد برای چه کسی. شایدم همینجوری واسه خودم نوشته بودم.

«روزها را با سلام و صلوات به خاک می‌سپاریم و از گذشتن آن افسوس نداریم. همه چیز این مملکت مال آدم‌های بخصوصی است. کیف، لذت، گردش و همه چیز. نصیب ما این میان، گند و کثافت و مسئولیت شد.»

این رو صادق هدایت برای حسن شهیدنورایی نوشته بوده.