دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی‌شکستگانیم ای بادِ شُرطِه برخیز
باشد که باز بینم دیدار آشنا را

ده‌روزه مِهرِ گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقهٔ گل‌ و مُل خوش خواند دوش بلبل
هاتِ الصَّبُوحَ هُبّوا یا ایُّها السُّکارا

ای صاحب کرامت شُکرانهٔ سلامت
روزی تَفَقُّدی کن درویشِ بی‌نوا را

آسایش دو گیتی تفسیرِ این دو حرف است
با دوستان مُرُوت با دشمنان مُدارا

در کویِ نیک‌نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

آن تلخ‌وَش که صوفی اُم‌ُّالخَبائِثَش خواند
اَشهیٰ لَنا و اَحلیٰ مِن قُبلَةِ العَذارا

هنگامِ تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی
کاین کیمیایِ هستی قارون کُنَد گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کف او موم است سنگِ خارا

آیینهٔ سِکَندر جامِ می است بنگر
تا بر تو عرضه دارد احوالِ مُلکِ دارا

خوبان پارسی‌گو بخشندگانِ عمرند
ساقی بده بشارت رندانِ پارسا را

حافظ به خود نپوشید این خرقهٔ مِی‌ْآلود
ای شیخِ پاک‌دامن معذور دار ما را

هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی

ملامت‌گو چه دریابد میان عاشق و معشوق؟
نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی

بیفشان زلف و صوفی را به پابازی و رقص آور
که از هر رقعهٔ دلقش هزاران بت بیفشانی

گشادِ کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است
خدا را یک نفس بنشین گره بگشا ز پیشانی

ملک در سجدهٔ آدم زمین بوس تو نیت کرد
که در حُسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی

چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است
مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی

دریغا عیش شب‌گیری که در خواب سحر بگذشت
ندانی قدر وقت ای دل مگر وقتی که درمانی

ملول از همرهان بودن طریق کاردانی نیست
بکش دشواری منزل به یاد عهد آسانی

خیال چنبر زلفش فریبت می‌دهد حافظ
نگر تا حلقهٔ اقبال ناممکن نجنبانی

رو سر بِنِه به بالین، تنها مرا رها کن
تَرکِ منِ خرابِ شب‌گردِ مبتلا کن

ماییم و موجِ سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن

از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی
بگزین رَهِ سلامت، تَرکِ رَهِ بلا کن

ماییم و آبِ دیده، در کنجِ غمِ خزیده
بر آبِ دیدهٔ ما، صد جای آسیا کن

خیره‌کُشی‌ست ما را، دارد دلی چو خارا
بُکْشد، کَسَش نگوید: «تدبیرِ خون‌بها کن»

بر شاهِ خوب‌رویان، واجب وفا نباشد
ای زردرویِ عاشق، تو صبر کن وفا کن

دردی‌ست غیرِ مردن، آن را دوا نباشد
پس من چگونه گویم، کاین درد را دوا کن

در خوابِ دوش پیری، در کویِ عشق دیدم
با دست اشارتم کرد، که عَزم سویِ ما کن

گر اژدهاست بر رَه، عشقی‌ست چون زمرّد
از برقِ این زمرّد هین دفعِ اژدها کن

بس کن که بی‌خودم من، ور تو هنرفزایی
تاریخ بوعلی گو، تنبیهِ بوالعَلا کن

بده ساقی شراب؟که میپرستم
دلی شکسته دارم?
بریز پیکُ رفیق بده که مستم ?
گرفته حال زارم?‍♂
من از زندگی با غصه گذشتم امان از روزگارم?
بریز سلامتی?هرچی رفیقه که دور بشه غم و درد❣
الهی پاک بشه زمین نا پاک از آدمای نامرد..??

به بعضیا باس گفت :
خوبه دنیای مجازی هست !
وگرنه تو کجا میخاستی کلاس بذاری ؟?✌️

??????

?آهنگ شادشاد❤️?
?اجازہ اســــــت عاشقت بشم❤️?

??????
✾࿐༅?♥️?༅࿐

??

قصہ اے با تو مرا هست نمے دانم چیست
صبر بے طاقت سرمست نمے دانم چیست

در جواب عطش چشم نیاز آلودت
آنچہ لبهاے مرا بست، نمے دانم چیست

پشت این فاصلہ هایے ڪہ پر از برف شدہ است
تب آغوش عجیب است! نمے دانم چیست

در مصافے ڪہ امیدم همہ بر تدبیر است
عقل با وسوسہ همدست، نمے دانم چیست

آنچہ در دام مرا تا ابد انداخت ولی
بند از پاے تو بگسست، نمے دانم چیست

#سوگل_مشایخی
#فقط_شعر_و_غزل

شهریور و پایان تابستان داغے ڪه...
باز از تو مے گیرند عابرها سراغے ڪه...

سیب و انار و میوہ هاے زرد و سرخت را 
یڪ‌ روز مے چینم خودم از ڪوچہ باغے ڪه...

ڪم ڪم مے آیے با نگاہ زرد و نارنجت
تا ڪوچہ ها خلوت نماند با چراغے ڪه...

خش خش!صداے پاے تو آهستہ مے آید 
گم مے شود در ازدحام ڪوچہ زاغے ڪه...

با بادها می‌آیے و بوے تو مے پیچد 
در زیر پاے عابران بے دماغے ڪه...

پاییز فصل روزهاے زرد و نارنجی 
با خود ببر ما را دوبارہ سمت باغے ڪه...

#یوسف_احمدی
#فقط_شعر_و_غزل

گفــــ: مَـن چیتَـــــم ؟؟؟ گفتَــــم عِشقـــَم♡
گفـــــ:فَقط عِشقتــــ؟!! گفتَـــــم نَفَسمے➣
گفـــــ:نَباشَـــــم چے میشہ؟؟؟ گفتَــــم: دیہ دنیــارو میخــام چیکار✖

گفــــ:واسَــم چیکارا میکنے؟؟؟ گفتَـــــم:دنیـارو بہ آتیش میکشَــم↯↯↯ گفــــ:دوسَم دارے؟؟؟ گفتَـــــم بیشتَـــر از خــودم✔

گفـــــ: میتــونے ثابتـــ کنے؟؟؟ گفتَـــم: لبـــــ تَر کن کافیہ!!!! گفــــــــــ: اگہ دوسَم دارے بیخیالم شو... [↯↯ همیـــــن ↯↯]