سلام دوستان با شروع فصل جدید🍁
خیلی از ما میریم سراغ ساختن روتین‌ها و شروع‌های تازه، اگر از بین دوستان و آشنایانتون کسی قصد شروع تراپی رو داره می‌تونید من
رو بهش معرفی کنید که هم برای تراپی حضوری [ در اهواز ] و هم برای تراپی غیر حضوری مراجع جدید می‌پذیرم✨
آیدی جهت ارتباط:                    
@sani_sy

زندگی با درد و ترس آغاز میشه، نوزاد وقتی بدنیا میاد چون به نفس کشیدن عادت نداره اکسیژن ریه‌‌‌هاش رو میسوزونه و از ترسش گریه میکنه اما بعد این نفس کشیدن انقدر عادی و حیاتی میشه که تبدیل معنای زندگیش میشه و نفس نکشیدن براش ترسناک و آزاردهنده میشه، یه سری دردها رسالتشون رسوندن یه پیغام یا معنا به زندگی ماست و زمانی که ما اون رو دریافت کنیم از بین میرن، یه نگاهی به دردهات بنداز شاید پیغامشون رو دریافت نکردی که موندگار شدن.

همدلی از اون موضوعاتیه که خیلی از ماها اشتباهی یاد گرفتیم یا اینکه غلط انجامش میدیم یعنی چجوری، اینجوری که می‌بینیم یه نفر حالش خوب نیست به خودمون میگیم خب برم کنارش باشم باهاش حرف بزنم حالش بهتر بشه بعد معمولا چی بهش میگیم، اینکه چیز مهمی نشده، اینکه نیازی نیست بزرگش کنه و حالش خوب میشه، اینکه همه همینن، اینکه داره احساسی برخورد میکنه، اینکه زندگی بزرگسالی همینه و جملات مشابه، خب نیت شما از این جملات چیه اینکه متوجهش کنید دنیا به آخر نرسیده و هرچی زودتر خودشو جمع‌ و جور کنه حالش بهتر میشه و آدمای دیگه هم هستن که شرایط مشابه و بدتری از اون داشته باشن اما اون شخص تو اون حال چی دریافت میکنه، اینکه دغدغه و حال بدش مسخره، بی‌اهمیت و کوچیکه و حق این رو نداره که بابتش این خشم، غم و یا هیجان دردناک رو تجربه کنه و یا اینکه به چشم شما بچه و ضعیف به نظر میرسه و داره با این حالش ناامیدتون میکنه پس حالش از قبل هم بدتر میشه  فقط احتمالا دیگه جلوی شما حال بدش رو نشون نده، حالا همدلی درست چجوریه، اینجوریه که بهش دلگرمی بدین که کنارش هستین، درد و ناراحتیش رو می‌بینین و فارغ از مشکل رخ داده متوجهین که داره بهش سخت میگذره، اینکه داشتن هیجانات دردناک برای تمام آدم‌ها طبیعیه و این لحظه‌ها هم بخشی از روند طبیعی زندگی هستن.

اگه خواسته‌ای داری باید شجاعت تجربه‌ی غم، شرم و ترس رو در خودت بوجود بیاری چون آدمایی به هدفشون میرسن که احتمال زمین‌خوردن جلوی قدم برداشتنشون رو نمیگیره.

"درد راستگوترین دروغگوییه که تا حالا دیدم"
در عین اینکه حقیقت رو بهت نشون میده اما حتما حواسش هست که همیشه اون رو از اون زاویه‌ای نشونت بده که زخمیت میکنه، اونقدر روی اون بخش بزرگ و پررنگ مانور میده که حتی به ذهنتم خطور نکنه که میشه این کلاف حقیقت رو از زاویه‌‌ی دیگه‌ای هم دید، زاویه‌ای که کمتر زخم بزنه و امیدوارکننده‌تر باشه.
اگه این روزا درد بهت نزدیک‌ترینه یادت نره دنبال بقیه‌ی زوایایی که از نگاهت پنهون کرده بگردی.

تو یه سری موقعیت‌های سخت ما نمیتونیم و یا نمیخوایم که هیجانی که برای ما و نیاز درونیمون لازمه رو تجربه کنیم و همین از اون اتفاق و شرایط یه زخم باز طولانی مدت برای ما میسازه که هرچندوقت از نو خونریزی میکنه و حال ما رو بد میکنه، کاری که در درمان هیجان مدار انجام میده تجربه‌ی دوباره‌ و کامل اون هیجانات و دادن فرصت ترمیم اون زخم‌ها به مراجع که در نهایت تبدیل اون‌ها به هیجانات سازگار‌تر و  خوشایندتر رو ممکن می‌سازه.
#هیجان_مدار

?چرا بعضی از افراد محتوایی در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنن که می‌دونن قراره کلی بازخورد منفی بگیره؟
نیاز به نوازش و توجه در تمام انسان‌ها یک مفهوم غیرقابل انکاره و تحمل بدون نوازش موندن کار دشواریه.
زمانی که افراد نتونن به نوازش مثبت و سالم دست پیدا کنن به صورت ناهشیار سراغ انجام کارهایی میرن که باعث دریافت نوازش منفی بشه.
مثل بچه‌ای که فقط زمانی که خرابکاری میکنه توسط پدر و مادرش دیده میشه پس اون به صورت ناهشیار یاد می‌گیره که از این طریق میتونه از اون‌ها نوازش دریافت کنه حتی اگه این نوازش تنبیه و توبیخ باشه.

?دیدین افرادی رو که تا یه نفر کار خوب هرچند کوچیکی در حقشون انجام میده به جای خوشحال شدن معذب میشن و تمام فکر و ذکرشون این میشه که چرا این آدم اینکار رو انجام داد حالا من کی و چجوری کارش رو براش جبران کنم??
یکی از علت‌های این مسئله میتونه عذت نفس پایین باشه، زمانی که ما خودمون رو آدم لایق و باارزشی ندونیم نمیتونیم این رو بپذیریم که ممکنه کسانی باشن که بدون چشم داشت و نیاز به جبران کاری رو برای ما انجام داده باشن و میتونیم با واکنش‌های نابجا باعث بشیم که همچین تجربه‌هایی کمتر برامون رخ بدن تا ناخوداگاه باور ذهنی من باارزش نیستم خودمون رو تقویت کنیم.

یادآوری:
زندگی ما فقط در زمان حال رخ میده
گذشته زمان حالی است که رفته و آینده
زمان حالی است که هنوز نیومده.