از بهترین حس‌ها می‌تونم به وقتی اشاره کنم که داری عمیقا برای رویاهات تلاش می‌کنی و صدای انسان‌های اطرافتو نمی‌شنوی.

می‌فهمم که ترک کردن آدم‌هایی که دوستشون داریم ولي اونا دوستمون ندارن چقدر می‌تونه سخت و دردناک باشه، ولی خب ظاهرا همین طوریه، کسی هم مقصر نیست، به جاش آدم هايی وجود دارن که ما رو دوست دارن.

اونجایی برای من تغییر شروع میشه که دیگه نمی‌تونم بنویسم.
وقتی توی اون نقطه ثابت می‌مونم یواش یواش می‌میرم و برای خودم مراسم ختم برپا می‌کنم، چون فاتحه‌ی قلمم خوانده میشود.
هیچکس هم متوجه این مرگِ خاموشِ من نخواهد شد.