شاید شما و هیچ‌کس دیگه‌ای این رو ندونه؛ اما من انتخاب زیادی در دست نداشته‌م. فقط اندوه بود و اندوه و اندوه. چیکار می‌تونستم بکنم؟ باید یکی از همین اندوه‌ها رو انتخاب می‌کردم و با همون، زندگی‌ نکبت‌بارم رو ادامه می‌دادم.

این رو خوب بیاموز که از آدم‌ها نمی‌شه توقعی جز ناامیدی داشت.

تموم چیزهایی که آدم احتمالا دلش می‌خواد جورِ دیگه‌ای براش باشن، به دست دیگران رقم خوردن و تمام شدن. مثل اسمش، محل زندگی‌ش، کَس‌و‌کارش، دینش، ملیت و مذهبش، چهره‌ش و.. حالا اگه آدم خوشبختی باشه یه فرصتی پیدا می‌کنه تا هرکدوم این‌هارو یک به یک عوض کنه، اگر نه هم که انقدر می‌سازه تا بسوزه.

محل کارم جوری هست که به فاصله بیست متر از جایی که من نشستم، دو نفر تقریبا هر روز باهم سکس می‌کنن.

بگو "به جهنم" و بخواب.

از من، درباره‌ی من نپرسید؛ من دچار فراموشی شده.

همین الان یه پرنده‌ی خاکستری داخل آسمون حامل بار اضطراب بود. که درست بالای سر من، بار از منقارش جدا شد و افتاد.

حرف زدن راجع به خودم با دیگران رو از یاد بردم. فکر می‌کنم این گزینه به خودیِ خود حذف شده باشه.

برو بخواب قرار نیست ازش دربیای.

عذر می‌خوام ولی امکان نداره وقتی حرف از الکترونیک و ملودی می‌شه از پراگا خان‌و شکافنده‌ی روح‌ش اسم نبرم.
@bullshitnevis