تو بفرما که منِ سوخته خرمن چه کنم؟

شاهکار استاد علیزاده

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران/کز سنگ گریه خیزد روز وداع یاران
هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد/داند که سخت باشد قطع امیدواران/با ساربان بگویید احوال آب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران/بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت/گریان چو در قیامت چشم گناهکاران
ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد/از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران
چندین که برشمردم از ماجرای عشقت/اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل/بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران
چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت/باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران

سعدی

هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی
الا بر آن که دارد با دلبری وصالی...

آدم بیچاره همیشه سوءظن دارد، به دنیای خداوند از زاویه دیگری نگاه می‌کند و پنهانی هر آدمی را که می‌بیند کز می‌کند، با نگاه خیره مشوشی او را نگاه می‌کند، و با دقت به هر کلمه‌ای که به گوشش می‌رسد گوش می‌دهد – آیا دارند درباره او حرف می‌زنند؟ آیا دارند می‌گویند…

ای قصه ی تو و من – چون قصه ی شب و روز
پیوسته در پی هم، اما بدون دیدار
سنگی شده‌است و با من تندیسوار مانده‌است
آن روز آخرین وصل/ وآن وصل آخرین بار

حسین منزوی★

در مُشتْ پوچ بود پس از پوچ/با دشمنان معامله کردیم/با دوستان مجادله کردیم/در گوشْ هيچ بود پس از هيچ/از دشمنان دروغ شنيديم/از دوستان دروغ شنفتيم...

حسین صفا