در ریه های آب آورده ات عثمان
بگو چند ماهی سرخ غوطه می خورد
که هربار با تو سخن شد
جز سوسیالیسم نگفتی
حتی وقتی از تمام تو،
تنها چشم هایت،
آن دو فانوس شب شکن
برای شناختنت روی تخت بیمارستان باقی مانده بود ...
جرم ات چه بود ای کارگر نقاش
که نه بیست و پنج سال تبعید
نه سالهای سیاه زندان
نام تو را از دهان شب نمی انداخت؟
حتی اینک که صدای ضعیف ِ بیمارت
گویی از پشت چل‌چه‌مه
می آید
که می گویی:
"ما طبقه کارگر هیچی نداریم که از دست بدهیم"
آه عثمان،
ای نامیرای کورد،
قسم به یاخته های آزادی در رگان کبود تو
که دست هایت،
همین دست های سوزن سوزن شده از سِرُم
پرچم های کمونیسم اند ...
چه آنگاه که با قلموی اندیشه ات،
ستاره ای سرخ بر قلب خیابان می کشیدی
چه اینک که خود بدل به ستاره ای شب ستیز گشته ای ...
عثمان،
تو دیگر یک "نام" نیستی
یک "کارگر" نیستی
یک "باوری" ...
که نه می توان برابرت ایستاد
نه می توان انکارت کرد

#پرولتر
@raz_sangarosetareh

در جهانی که به کشتار کودکان بی تفاوت است،
چه جای ِ اعتناست
دلتنگی های شاعری که تنها تو نامش را می دانی!
ای تاب و توان از من بریده ...
انسان ِ من ...
بگو به کدام سوی تاریکی بدوم
که نه گذشته باشد
نه آینده
نه اینک که از چشم هایت دور هستم
دورتر از هر آنچه به آن می نگری و آن،
من نیستم!
بی بدیل من،
ستاره سرخ دست نایافتنی ام
اندوه، اگرچه مرا سترده
اندوه، اگرچه مرا سترده
اما قسم
- به چشم هایت آن معابد هزارساله -
که این شعر را
پیش از آنکه از دلتنگی مچاله شوم
به پایان خواهم رساند ...
پیش از آنکه بدانی برای سرودن هر واژه
چندبار خون بالا آورده ام
همان خونی که می خواستم
روزی
بر سنگفرش خیابانی انقلابی
درست کنار پیکر گلوله خورده ی تو
جاری شود ...
که آخ من چقدر دلم می خواست
کنار تو بمیرم
برای تو بمیرم
با تو بمیرم

#پرولتر
@raz_sangarosetareh

کارگر،
ای محکوم همیشگی در بیدادگاهِ ارتجاع و  سرمایه ...
زندان،
چه شوخی غریبی ست با تو در عصر شکنجه های محترمانه شهروندی ...
گویی پرنده ای اسیر را
از قفسی بزرگ به قفسی کوچکتر بردن
و
یا ترساندن کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد جز زنجیرهایش ...
گویی نمی دانند
آنکه شحنه بیداد را به ستوه می آورد
همان اخگر سرخی ست که
هیبت شب را به آتش می کشاند ...
نخست با اندیشه اش
سپس با شورش اش
و
آخر با مرگش ....
گرچه مرگ تو همطراز پرواز است ...

#پرولتر
@raz_sangarosetareh

ليت الأطفال لا يموتون
ليتهم يرفعون الى السماء مؤقتا
ريثما تنتهي الحرب
ثم يعودون الى بيوتهم آمنين!
وحين يسألهم الاهل محتارين
أين كنتم؟
يقولون فرحين
"كنا نلعب مع النجوم"
-----------------
کاش کودکان نمی‌مردند
ای کاش موقتاً به آسمان‌ها برده می‌شدند
تا جنگ تمام شود،
سپس با خیال راحت به خانه‌شان برمی‌گشتند،
و وقتی والدین با حیرت از آنها بپرسند
کجا بودید؟
با خوشحالی بگویند:
«داشتیم با ستاره‌ها بازی می‌کردیم!»

#غسان_كنفاني
ترجمه: #محمد_حمادی
@raz_sangarosetareh

خسته بود!
آنقدر که نه می توانست زندگی را ادامه دهد
نه می توانست بمیرد!
ایستاده بر ورطه ای مخوف
مردد میان صعود و سقوط
بر صخره ای تکیه داده بود
چنان یک کولبر!
اما نه در پیچ و تاب سهمگین کوهستان
که
بر بلندای ِ پست زیستن
مردی که در روزگار نان ِ سخت و مرگ ِ آسان
اندیشه های سرخش را
پشت پلک های بیخوابش وقایت می کرد ...
خسته بود و نمی دانست
سر بر شانه ی کدام اطمینان بگذارد
که برای چندهزار سال نه
تنها برای چند ساعت بیارامد؟
مردی که کابوس هایش بوی باروت و استخوان سوخته می داد
مردی که تشویش سالهای تیرباران،
تلخای مرگ رفیقان
گورهای خاموش خاوران را به یاد می آورد
اما
آخرین باری که زنده بوده است را نه ...

#پرولتر
@raz_sangarosetareh

سرود فارسی انترناسیونال

گرامی باد روز جهانی همبستگی کارگران

@raz_sangarosetareh

سینه ام،
این تالاب خون و عصیان را بشکافید!
قلب رنجورم با شما خواهد گفت
از چشمان سرخ بی‌خوابم در اتاق های بازجویی
از مشام به بوی باروت پر شده ام در سحرگاه تیرباران
از رویاهای به خون مزین شده ام در انفرادی
از کتاب های به یغما رفته ام، عینک بر زمین افتاده ام و گلدان های شکسته ی مادر در تفتیش های ناگهانی شبانه ...
از بغض فروخورده پدرم هنگام دستگیری ...
سینه ام را بشکافید!
شرحه های اندوه را کنار زنید
و
ببینید چه رفته است بر من،
منی که شانه های لرزان از گریه ام را بر گورهای بی نشان
دست های پینه بسته ام را روی میز قاضی
چشم هایم را پشت میله های زندان
و
پاهایم را در راه آزادی جای گذاشته ام
سینه ام را بشکافید!
بگذارید نور از آن دالان تاریک عبور کند
شاید روحِ گمشده ام را بیابید

#پرولتر
@raz_sangarosetareh

دهان کج ِ ترازویش
تشویش اذهان عمومی نیست
برای او که بهارش
نه بوی زُحم ماهی تازه دارد
نه سورسات هفت سین
چه طعنه ی غریبی ست سال ِ نو ...

#پرولتر
@raz_sangarosetareh

تاریخ را اگر هیبتی،
زنی زخمی بود پنهان ِ صخره سنگ های کوبانی
زنی که پرنده ی جانش
در اقلیمِ هیچ قفسی نمی گنجد
حتی اگر در قبیله ای آفریقایی معتقد باشند:
با لبان بریده زیباتر است!
و یا حتی با زخمی بر زنانگی اش...
زنی که نمی گنجد
در قطور کتابهای فمنیستی!
همانطور که نمی گنجد
بسته های مخدر درون معده اش
و خواهد مرد با تنی کبود
پیش از آنکه دستمزدی گرفته باشد
پیش از آنکه کسی بداند "چرا؟"
حتی پیش تر از آنکه بگویند: "بیچاره کودکش!"
تاریخ شبیه زنی ست
که میمیرد بر سر زا ...
که میمرد پس از تجاوز جمعی در گورستان
تنها و تنها در ازای فلافلی دو‌شب مانده ...
زنی متروک! جای مانده از قرون زنده به گور
که یا در نشمه خانه ای در پیگال
و یا در فصلیه ای خونین
جانش را می ستانند ...
تاریخ شبیه زنی ست
پنهان در خرابه های موصل
اسیرِ جهادِ نکاح در اضلاع تکبیر و پرچم های سیاه
زنی جنگزده در بیروت
با پستان ِ هراس در دهان نوزادش
زنی کز ویرانه ای به ویرانه ی دیگر می گریزد
تاریخ شبیه زنی ست
که روسریش را دور گلویش پیچیده اند
تا مباد فریادش را
گوش های کر ِ هیچ سرزمینی بشنود
تاریخ شبیه زنی است که سرش ...
با تیزی داس آشناتر است تا نوازشی عاشقانه ...
زنی ست خیانت دیده در آشپزخانه ...
آری؛
تاریخ سرشار از زنانی ست که پس از مرگ،
تبدیل به گلی سرخ خواهند شد در اعلامیه
و در گورهایی محفوظ و مطمئن
دفن می شوند
بی هیچ عکسی
بی هیچ ردی
و گاه
بی هیچ نامی ...
آری؛
تاریخ هماره یک زن بوده است
و زن،
طوفانی ست که خواهد کَند
ریشه های ظلم را ...
بغضی ست که خواهد ترکید
در اثنای یک انقلاب ِ سرخ ...
تاریخِ من اما ....
زنی است پرولتر کز خرمن گیسوان اش
ستاره می ریزد ...
زنی که هماره آغاز است
اگرچه جهان رو به پایان خویش باشد ....

#پرولتر
#هشتم_مارس_گرامیباد
@raz_sangarosetareh

وقتی صهیون ها آمدند ...
ما کنار جرج و رفقا
از الخلیل تا عکا سرود میخواندیم
پدرم برنوی کهنه ای داشت ..
مادرم سربندی از پرچمِ سرخ
من دامنی از سنگ های جولان
پدرم را در بیت لحم کشتند
مادرم را در شتیلا
فلسطین قلب من است
وقتی که ...
مرگ از سینه ام عبور می کند
داغ و برق آسا
در گلوله ای که باروت نه،
هراس حمل می کند
و من شبیه لاله ای سرخ نه در کوهستان
کز خون خویش می شکفم
بر سنگفرش خیابان ...
استخوان هایم را
بر قلاب سنگ کنید
پروازم دهید تا حیفا
فلسطین قلب من است
همان‌قدر سرخ ..همان‌قدر داغ

#پرولتر
@raz_sangarosetareh