ما که توقع نداشتیم این دنیا ما را ناز کند یا گرم در آغوش بگیرد فقط توقع بود که آنقدر جگرمان را نسوزاند.

و موجِ زیبایی! در تکرارِ رسیدن?|@ThatRozhan

آغاز کن "بی من"

و امروز؛
اما ایستاده در نقطه‌ای نامعلوم...
شاید نقطه‌ی سردرگمی...شاید...!
نقطه‌ی شروع بود یا پایان؟
نمی‌دانست!
شاید هم نقطه‌ای بود تا جلویِ ویرگول زانو بزند...
زانو بزند... به پایش بیفتد...
و التماس کند به، به پایان رسیدن...
اما‌‌‌...
قدرتِ ویرگول می‌چربید به او...
بازی را می‌گرداند...
آن هم بابِ میلِ خودش...
و تا ابد نقطه‌ی زانو زده‌ی خواستارِ پایان را نادیده می‌گرفت...
نقطه‌ای که حالا غرورش را زیرِ پایِ ویرگول می‌دید؛ تا ابد در کنارش محکوم به ادامه می‌شد...
اما کسی چه میدانست؟ شاید حسی در میان بود...حسی به مانندِ دوست داشتن...حسی که ویرگول را وادار میکرد تا ابد نقطه، مجاب به در کنارش بودن باشد... نقطه‌ای که به بخشی از وجودِ ویرگول شکل میداد...
میبینی؟
حالا...اینجا...
در بینابینِ رقصنده‌های میانِ جملات یکی با دیگری دست و پنجه نرم میکند و در آخر هم آنکه حرف را تمام میکند قدرت است...
-نقطه‌ویرگول02/5/19

بسپار به‌درک! هرآنکه ندارد درک...

-نقطه‌ویرگول02/5/4

و موجِ زیبایی!
در تکرارِ رسیدن...

شبی که به صبح می‌رسید و صبحی که به شب...