مهربانِ روز و شب‌های تنهایی‌ام؛ممنونم.به همون اندازه که متاسف و رنج‌دیده و تلخم،ممنونم.توی تمام‌ لحظاتم اینجایی.برای چک کردن ساعت،برای دیدن صفحه‌ی خالیِ گوشی،نه،فقط برای دیدن چهره‌ت.لبخند می‌زنی.باهم بریم نودل بخوریم؟توی یکی از خیابون های خلوت سئولِ همیشه…

مهربانِ روز و شب‌های تنهایی‌ام؛ممنونم.به همون اندازه که متاسف و رنج‌دیده و تلخم،ممنونم.توی تمام‌ لحظاتم اینجایی.برای چک کردن ساعت،برای دیدن صفحه‌ی خالیِ گوشی،نه،فقط برای دیدن چهره‌ت.لبخند می‌زنی.باهم بریم نودل بخوریم؟توی یکی از خیابون های خلوت سئولِ همیشه بارونی،زیر سقفِ نیم‌شکسته‌ی یه کلاب قدیمیِ از کار افتاده بشینیم،چاپستیک هامون رو توی نودل قارچ فرو کنیم و تو بگی از مدل پیچ خوردگیشون خوشت میاد.تمام شب به ستاره‌ها نگاه کنیم و دستت رو فشار بدم که ''ممنونم ،اگه تو نبودی منم من نبودم.'' بازم بخندی،روشن‌تر از تمام ستاره‌ها؛ نورِ فانوس دریایی، برای گم‌شده‌ی دریایی که من باشم.
و در آخر برایت بگویم که تو همان پیچک گره خورده به روح و جسم منی.
از لیلی برای حور.
۲۴ آبانِ ۱۴۰۲.

دوست‌من، نشستم تا نامه‌ای بنویسم از گذر روزهایم اما به مرحله حرف‌زدن و نوشتن که می‌رسد کلمات را گم می‌کنم. در ذهنم می‌گویم، می‌خندم و زندگی می‌کنم اما خارج از آن فقط دوست‌دارم نگاه‌کنم و بشنوم. حرف‌زدن خوب است اما کم. بسیار اندک. می‌دانی، این‌گونه صدای خودم…