جدی نمی‌دونم باید با خاکسپاری لیام چیکار کنم.
بلدِ این مدل از رنجش و اندوه نیستم.

تا وقتی قیافه‌هاتون یادم بره اینجا تعطیله🫷

بعد مشکل اینه هرکی جوین می‌ده یه دور می‌رم همه پروفایل‌ها رو از اول چک می‌کنم صد برابر بدتر می‌رینم تو خودم

روزهایی که آسمون اونقدر تاریک و ابریه که
نمی‌شه صبح و شب رو تشخیص داد>>>>>>

"فراموشش می کنی."
"می گذره."
"بهترش جاش میاد."
شاید باید یه دروغ بهتر به خودم بگم، هان؟

"از دهنش پرید وقتی گفت دوستت دارم."
این یکی بهتره.

حتی با این که من قبل گفتنش خیلی فکر کرده بودم.

I talk to God through this song

می‌تونم تا طلوع بنویسم و کم نیارم.

چیزی که درباره‌ی The bear فوق‌العاده‌ست تصویر
دوست داشتنی‌ایه که از "آدم‌ها" نمایش داده می‌شه.
اوضاع داغونه و همه چیز در حال سوختن و از بین رفتنه
و همچنان این آدم‌ها، دوست یا خانواده، بهم می‌رسن و
تماس فیزیکی برقرار می‌کنن، هم رو بغل می‌کنن، دست
هم رو می‌گیرن، حال هم رو می‌پرسن و بهم یادآوری
می‌کنن که همدیگه رو دوست دارن.
این آدم‌ها امروز اشتباه می‌کنن، فاجعه به بار میارن،
حرف‌های غیرقابل پس گرفتن ‌می‌زنن و فردا از هم عذر
می‌خوان و می‌گذرن و فراموش می‌کنن.
همه‌شون صرفا آدمن. آدم‌های دنیای واقعی با همه‌ی نقص‌هاشون و زندگیشون هم زندگیِ واقعیه؛ قبل از حل کردن مشکل فعلی، مشکل بعدی پیش اومده.
«آدم‌های قابل درک، به دور از کلیشه.»
کسایی که مهم نیست چقدر اوضاع بد پیش می‌ره "خوبه
که هستن." آدم‌هایی که اشتباهاتشون جوری نیست که
ازشون فراری بشی. آدم‌هایی که تمام تلاششون رو می‌کنن که بهترین خودشون بشن.
آدم‌هایی که صدِ خودشون رو می‌زارن.