«واقعیت این است که گذشت زمان مرا به تو نزدیک می‌کند.
دیروز، در جاده، به تو فکر می‌کردم و با خودم می‌گفتم که اگر تو اینجا بودی چقدر باهم می‌خندیدیم.
خوب می‌دیدم که تا کجا زندگی روزمره‌ام را پر کرده‌ای،
در کوچک ترین جزئیات حضور داری، مو به مو به درونم خزیده‌ای.»

- بخشی از نامه‌ی کامو به ماریا کاسارس.

چه فایده ای دارد نگران من باشی ولی، از من دفاع نکنی؟ خیلی دوستم داشته باشی، اما من را نفهمی؟ جایِ خالیم را حس کنی، اما سراغم را نگیری؟ چه فایده ای دارد! در بین وسایلت باشم اما مهمترینشان نباشم؟

- نزار قبانی.

وقتی دارم براش نامه مینویسم بیشتر احساس میکنم مخاطب حرفام خودم هستم نه اون.

بعد از آنکه آن دو چشم را دیدم، بعد از آنکه او را دیدم، اصلاً معنی، مفهوم و ارزش هر جنبش و حرکتی از نظرم افتاد.

بوف‌کور – صادق هدایت

من می‌میرم چون موجودی هستم با تاریخ مصرف! من می‌میرم چون یک انسانم و کار انسان همین است: فرو می‌پاشد، فاسد می‌شود، ناپدید می‌شود!

جز از کل – استیو تولتز

I wanna go home?

I wanna go home?

چه خوشحال باشی چه ناراحت باشی من همیشه کنارت هستم دختر آیدین:)

«شروع کردم به کشیدن خطی نامرئی بین خودم و باقی آدم‌ها. مهم نبود با چه کسی روبرو هستم؛ فاصله‌ای معین را حفظ می‌کردم، با دقت رفتار طرف مقابل را نظارت می‌کردم که نزدیک‌تر نشود. حرف‌هایی را که بقیه به من می‌گفتند، به راحتی هضم نمی‌کردم. تنها منابع شور و اشتیاقم، کتاب‌ها و موسیقی بودند.»

هاروکی موراکامی / اسپوتنیک دلبند من