روحه بيمار

نمیدونم بقیه از به دست آوردن چیزی بعد از جنگیدن با آدما خوشحال میشن یا نه. برای من جنگیدن همیشه مساویِ باختنه. حتی اگه به دست بیارم، همش به خرابه ها نگاه میکنم و میگم این بود؟ اون همه جنگ، اعصاب خوردی، استرس، درد و اشک و نخوابیدن؟ اونم برای چیزی که میتونستی خیلی ساده تر از اینا به دستش بیاری؟
برای من چیزی که مجبوری بجنگی با آدمات به خاطرش دیگه ارزشی نداره. اون آدمان که ارزش دارن. اون رابطه ست که ارزشمنده. تویی که ارزش داری. وقتی چیزی رو به دست آوردی که به خاطرش ارزشت بارها زیر پا گذاشته شده، روابطت بارها توو منجلاب فرو رفته، آدمه خودشو بارها از چشمت انداخته، دیگه چه فایده داره؟ چه فایده وقتی زخم مونده و خاطره ی عمیق زخم و حالا اون چیزی که میخواستی ام آره، هست.

@roohe_bimawr

دیگر درست به یاد نمی‌آورم آخرین شبی که پیش از خواب کسی را نه با لبانم که با تمامم بوسیده‌ام کی بوده. خوب است که به یاد نمی‌آورم. یادم نمی‌آید آخرین بار که تنم گُر گرفته در هجوم ناگاه یک عطش ممتد کی بوده. آخرین بار که برای تصاحب تنی شوقی داشته‌ام، آخرین بار که اهلی بوی بدنی بوده‌ام، آخرین بار که زنی پناهم شده نه عذابم، و گریه‌هایم را لای سینه‌هایش پنهان کرده و با یک بوسه شفایم داده در هجوم مهیب دردها...

دیگر به یاد نمی‌آورم آخرین بار که دوست می‌داشته‌ام کی بوده. آخرین بار که کسی کنارم خوابش برده و از صدای نفس‌هایش پی برده‌ام که دنیا هنوز جایی برای زیستن است. آخرین بار که دوست داشته شده‌ام، بی‌هراس فردا و تازیانه‌های وداع. آخرین آرامش. آخرین خواب. آخرین بی‌میلی به تداوم تاریکی و سکوت.

چند صد سال است از شبی به شبی و از روزی به روزی سفر می‌کنم، سرگردان مثل ابری در آسمان کوهستان. و همیشه غمگینم که چرا نام کوچکم را از یاد نمی‌برم. اسمم را، کلمه کوتاهی که با آن دوست داشته‌ام و با آن رانده شده‌ام. تا کی بشوم آدم بی‌نام، و همه‌چیز یادم برود، و بالاخره بتوانم یک شب هم که شده بخوابم، و خواب بینم همه‌چیز یادم آمده...

حقیقت دارد، هیچ‌کس خواب اموات را آشفته نمی‌کند. همین‌طور خواب فراموش‌شده‌ها را.
شب‌بخیر و خدانگهدار.

#حمیدسلیمی
@roohe_bimawr

بهش نگفتم. راستش جوری سرم رو شلوغ کرده بودم که حتی به خودم هم نتونم بگم. نتونم تکرارش کنم. نتونم بهش فکر کنم. من باید خیلی چیزها رو فراموش می‌کردم و زور می‌زدم تا آینده رو جوری ببینم که وابسته به کسی نباشه. سعی می‌کردم تا هر روز فاصله رو بیشتر کنم، دلتنگ نشم و با خودم قرار بذارم که بچه‌بازی در نیارم. نمی‌دونم قراره چقدر طول بکشه، نمی‌دونم قراره کِی تموم شه. اصلن قراره تموم شه؟ نمی‌دونم. چقدر چیز هست که نمی‌دونم و هیچکدوم از این‌ها رو بهش نگفتم. ولی می‌دونی چیه؟ بعضی وقت‌ها اون‌قدر اذیت می‌شی که دوست داری همه‌ی چارچوب‌هایی رو که به زور ساختی؛ بشکنی و بچه‌بازی در بیاری. نمی‌دونم کِی قراره این چارچوب‌ها شکسته بشه، فقط امیدوارم روزی این اتفاق بیفته که فراموشش کرده باشم.

@roohe_bimawr

خواستم بغلت کنم و بگویم من آدم خوبی نیستم
بگویم دست هایم کوچکند و لب هایم همیشه ترک خورده اند و بوسیدن هم بلد نیستند.
خواستم بگویم موهایم سفیدند و زانوهایم به وقت ترس می‌لرزند.
خواستم بگویم...
نگفتم
راه رفتم
گریه کردم

@roohe_bimawr

از آگورافوبیا باردارم.

از نظر روانشناسی اگه کسی یه درد روحی(؟)داشته باشه دردهای فیزیکیش باعث آرامش درد درونیش میشن چون مغز همیشه تمرکزشو میزاره رو دردهای جسمانی.بااین حال درد و آسیب روحی فراموش نمیشه چون بلخره دردهای فیزیکی بهبود پیدا میکنن

@roohe_bimawr

این زندگی بیشتر به تاوان گوه خوردن شباهت داره تا ⁧سیب خوردن...

@roohe_bimawr