انگشت‌هایم را روی لب‌هایم گذاشتم و لبخندی زدم. انگار که دریا را دیده باشم، مست و خوشحال بودم.
به سمتم آمد و گفت: «می‌توانم لب‌هایتان را ببوسم؟»
لبخندم را قورت دادم و عقب کشیدم.
«امکان ندارد...»
غمِ چشم‌هایش را دیدم اما باز هم نمی‌شد.
«چرا؟ بوسه‌هایم تلخ نیستند.»
آرام دستی روی موهایش کشیدم و گفتم:
«گل‌های نرگس‌ را بوسیدم، نمی‌خواهم عطرشان را فراموش کنم.»
او هم خندید، دیگر غم در چشمانش طغیان نمی‌کرد. می‌دانست دیوانه‌ی آن عطر و شاخه‌ گل‌ها هستم.

«امیر، بچه... قصه‌ات گریه‌دار شد.»

سریال Kidnap رو می‌بینم و هر چند دقیقه، با خودم می‌گم چرا این بچه اینقدر آسیب دیده؟ چرا این بچه اینقدر آسیب دیده؟ چرا این بچه اینقدر آسیب دیده؟

متاسفانه امروز هم هیچ‌ حوصله‌ی زندگی کردن ندارم.