🔺️تفاوت قابل توجهی در سوسیالیسم هیتلر و دکترین مارکسیستی وجود دارد.  Die SA(روزنامه) توضیح داد که هدف یک دولت سوسیالیستی "بزرگترین اقبال ممکن برای فرد یا یک حزب خاص نیست، بلکه رفاه کل جامعه است." سوسیالیسم صرفا اقتصادی مارکس "در مقابل مالکیت خصوصی می ایستد.  مارکس سوسیالیسم را بین‌المللی می‌دید که طبقه کارگر جهان را که در کشور خود منحوس اجتماعی بودند، متحد می‌کرد.  بنابراین او ناسیونالیسم را که از منافع و استقلال ملت خود دفاع می کرد، با آرمان های سوسیالیستی ناسازگار می دانست.  Die SA(روزنامه) استدلال کرد که از آنجایی که سوسیالیسم واقعاً به معنای رفاه جمعی است، "سوسیالیسم مارکسیستی مردم را از هم جدا می کند و از این طریق هر پیش نیازی برای دستیابی به اهداف واقعی سوسیالیستی را زیر خاک می گذارد."

🔺️Die SA
خلاصه می‌کند: «مارکسیسم دارایی‌ها و نداشته‌ها را متمایز می‌کند.  خواستار نابودی اولی است تا تمام دارایی ها را در اختیار مردم قرار دهد.  ناسیونال سوسیالیسم مفهوم جامعه ملی را در پیش زمینه قرار می دهد.  .  .  .  رفاه جمعی یک قوم از طریق توزیع مساوی سطحی همه دارایی ها به دست نمی آید، بلکه با پذیرش این اصل که در اولویت منافع فردی، منافع ملت است، به دست می آید.

🔺️هیتلر ناسیونالیسم را انگیزه ای میهن پرستانه برای قرار دادن منافع کشورش بر جاه طلبی شخصی می دانست.  سوسیالیسم یک نظام سیاسی، اجتماعی و اقتصادی بود که همان تبعیت از منافع شخصی را به نفع جامعه می طلبید.  همانطور که هیتلر در سال 1927 گفت: "سوسیالیسم و ​​ناسیونالیسم مبارزان بزرگ برای نوع خود هستند، سخت ترین مبارزان در مبارزه برای بقا در این زمین هستند.  بنابراین آنها دیگر فریادهای جنگی علیه یکدیگر نیستند.»

🔺️برای مثال، مارتین لاتسیس، افسر پلیس شوروی، معیارهای محاکمه مخالفان را اینگونه تعریف کرد: «به دنبال اثبات این نباشید که آیا او با سلاح یا کلام علیه شوروی قیام کرد یا نه.  ابتدا باید از او بپرسید که از چه طبقه ای است، از چه رشته ای است، چه تحصیلاتی دارد و چه شغلی دارد.  این سوالات باید سرنوشت متهم را تعیین کند.»

#مارکسیسم#ناسیونال_سوسیالیسم

*📕:Richard Tedor, Hitler's Revolution Ideology, Social Programs, Foreign Affairs, P. 32-33.*@Aryasan_Channel

کانال های دیگر ما که میتوانید دنبال کنید.

@IRANSHAHR_NS
@Communism_Studies
@HISTORY_ANALYSIS
@NationalSocialismTreasury

@Aryasan_Channel

✅پیکار با اهریمن تا پای جان! چند مدتیست که بجای نقد و انتقاد و پیکار با اندیشه ها و عقاید پیرامون در دام پیکار با آدم ها افتادیم! لکن این کار اشتباهی است بی معنی و بدون سود.از گفتگو و مناقشه و ناسزا گویی به بشر چه گیر و عاید بشر شده؟از یک جایی به بعد شاید…

*پ.ن: امروز دشمنان ایران نه تنها خود را در قالب کمونیست های در گور خفته بلکه لیبرال های انترناسیونالی که پیرو مارکسیسم فرهنگی می باشند، نشان می دهند! تنها تفاوت مارکسیست ها با لیبرال ها در یک کلمه خلاصه می شود:"اقتصاد".  اما فرهنگ، خون و سبک زندگی مردم چه؟ هیچ! هر دو بر طبل انترناسیونالیسم می کوبند! حتی در اقتصاد این دو گرایش هدفشان نه ملت بلکه طبقه خاص است، مارکسیست ها طبقه هدفشان کارگران و لیبرال ها سرمایه داران بورژوا. در همین ماجرا نیز پی نفاق و جدایی ملت  هستند، شرم بر دشمنان ایران!

@HISTORY_ANALYSIS

مستر بنجامین اولین وزیر مختار آمریکا در ایران از 1300 تا 1302 در تهران بود و پس مراجعت به وطن خود، کتابی به عنوان "ایران و ایرانیان" در جائی از کتاب میگوید:

در این اواخر در تابستان روزی علیاحضرت شاه (ناصرالدین شاه) در عمارت ملوکانه سلطنت آباد دراز کشیده بودند، در صورتیکه اُمنایِ ایشان در پایین نشسته بودند با پادشاه و ولی‌نعمت خود به طور محرمانه صحبت می‌داشتند، در اثنای صحبت شاه گفت:"چرا انوشیروان را عادل می‌گفتند؟مگر من عادل نیستم؟".
احدی جسارت نمی‌کرد جواب دهد. چه سوال سختی بود. شاه دوباره پرسید:"آیا میان شما هیچکس نیست که جواب دهد؟"
باز احدی جواب نداد تا اینکه سکوت اسباب ناراحتی بلکه خطر همه گردید.
اخرالامر (در نهایت) حکیم الممالک مرگ را در پیش نظر آورده، با تردید و تعلل گفت:"قربانت بشوم، انوشیروان را عادل می‌گفتند، برای اینکه عادل بود.
شاه ابروی خود را درهم کشیده، گفت:"آیا ناصرالدین شاه هم عادل نیست؟"
احدی جواب نداد، فقط حکیم الممالک شانه های خود را حرکت داده، دست خود را باز کرد. آن وقت شاه با کمال تحقیر جواب داد:" ای فلان فلان شده ها، من یقین دارم که اگر انوشیروان مثل شماها الواطِ رشوه خوارِ نادرست در دور و کنار خود داشت، هیچ وقت ممکن نبود که او را عادل گویند".
همه جواب دادند:"قبله عالم حقیقت را فرموند".

_عباس اقبال آشتیانی: مجله یادگار / شهریور ۱۳۲۵_ شماره اول: رجال دوره ناصری _صفحه ۳۴ و ۳۵