Yes weeknd, yes we pray for cars

در خیلی از موارد، آدما حس خاص بودن دارن. وقتی وارد عرصه استعدادشون می‌شن و متعاقبا تحسین هم می‌شن، این حس "من خاص و باهوش و شگفت انگیزم" در اونا نهادینه می‌شه. وقتی توسط یه شخص خاص توجه می‌بینن خودبزرگ‌پنداری بیشتری شروع میشه.
"من با بقیه فرق دارم"
این خودبزرگ پنداری و حس خاص بودن داشتن در خیلی از موارد تو مدرسه شروع می‌شه. همون وقت که با خوندن یه شعر از حفظ برچسب هوش رو به آدما می‌زنن و نفرین نحس باهوش بودن رو دوش بچه‌ها می‌مونه.
اما ما خاص نیستیم. ما عادی، نرمال و در خیلی از موارد بسیار پایین‌تر از سطح توقع و تصور خودمون و جامعه هستیم. چیزی که وجود داره اینه که قبل از ورود به جامعه اینو متوجه بشیم؛ چون اگه خودمون خودمونو جمع نکنیم و نفرین خاص بودن رو نشکنیم، جامعه با دوتا چک و لگد معمولی بودنمون رو می‌کوبه تو صورتمون و ما می‌مونیم و تیکه‌های شکسته قلبمون

بوی تنش را در میان آن همه گل همچنان استشمام میکردم، او هم گل بود، گل خوش بوی من گلی که تنها من متوجه بوییش هستم.
"گل من مراقبم باش، دستم را بگیر تا میان این همه تو را گم نکنم"
دستم را گرفت، زیباتریین اتصالی که تااکنون دیده‌ام وقتی است که دستش همچون گلبرگی لطیف در دستانم به آرامی مینشیند.
"گل من" به خود قول دادم همیشه اینگونه صداییش کنم، او گل من است گلی استثنا که باغ من با اون پیدایش کرد و زیبا شد.
"گل من قول بده، قول بده از پژمردگی خبری نیست، بگو میمانی تا همیشه برایم، بگو گل من"
پاسخی نداد، تنها فشار گلبرگش در دستم را حس کردم و برای اخرین بار در چشمانش برق درخشندگی را دیدم، اخرین بار.
در آخر من ماندم و بویی که ازش به یادگار در همه‌جا ماند.

For no reason

نمی‌دونم واقعا چرا دارم برای مسابقه می‌خونم وقتی می‌دونم با این حجم از اطلاعاتی که دارم احتمال اینکه قبول شم همونقدره که برف بیاد

مخصوص رویاپردازی های شبانه.

✦ I shall present you my favorite instrumental music.