هیچ‌وقت نخواستم که نترسم، هیچ‌وقت نخواستم از ترسیدن فرار کنم.
چون به‌نظرم خیلی خایه می‌خواد که ترستو ببینی.

خوبه که بترسم و انجامش بدم.

فکر نکنم توی هیچ حالتی از اینکه زورمو زدم پشیمون شم.
من همین‌شکلی‌ام و همین‌شکلی بودنم داره خیلیا رو عصبانی می‌کنه و جالب نیست براشون.
ولی من همینو دارم فقط متاسفانه یا خوشبختانه.

«اُمید در این معنای عمیق و قدرتمند مترادف با این نیست که وقتی اوضاع بابِ ‌میل‌مان است از وضعیت لذت ببریم؛ به معنای سرمایه‌گذاری در اموری نیست که معلوم است خیلی زود به ثمر می‌رسد؛ امید، توانایی تلاش برای موفقیت است. بی‌تردید امید به معنای خوش‌بینی نیست. امید، باور به این نیست که اتفاق خوبی رخ خواهد داد. بلکه اطمینان از این است که فارغ از هر نتیجه‌ای، اتفاقی معنادار در حال وقوع است. مهم‌تر از همه اینکه این نوع امید است که به ما قدرت می‌دهد که زندگی کنیم و همواره چیزهای جدیدی را بیازماییم، حتی وقتی اوضاع مثل این لحظه و اینجا، بی‌اندازه ناامیدکننده به نظر می‌رسد.» [واتسلاف هاول، ترجمه‌ی فرناز سیفی]

بمون، با موندن تو غم سفر کرد
بمون، دنیامو رفتن زیر و رو کرد

وقتی توی یک منجلابی از نبایدها، خواسته یا ناخواسته، گیر می‌افتی و شعور خودت نمی‌رسه که باید ازش بیای بیرون، دست مادر طبیعت با عصبانیت پشت یقه‌تو می‌گیره و میارتت توی مسیر اصلی و با یک لگد پرتت می‌کنه توی راه خودت. اولش دردت می‌گیره، ولی بعدش بلند می‌شی و خودت‌و می‌تکونی. راه می‌افتی به سمت منجلاب احتمالی بعدی.

سلام.
این یه دعوتنامه‌ست.

اجرای ما، "هومورو" آماده‌ست.

تهیه بلیت:
https://www.tiwall.com/p/homoro

اگر دانشگاه رو یه باغ‌وحش فرض کنیم، تو اون وسط یه میمونی که دنبال تکامل بوده، ولی الان فقط نشسته و داره خودشو می‌خارونه.