من یه کتاب روانشناسی میخوندم میگفت زخمی که فرهنگ ایران توی شنیدن و دیدن احساساتمون زده واقعا غیر قابل درمانه. تا اومدی بخندی گفتن زیاد بخندی بلایی سرت میاد، مجبور میشی خنده ات رو سرکوب کنی. میخوای گریه کنی میگن مرد که گریه نمیکنه، احساساتت رو سرکوب میکنی. میخوای بترسی، میگن از هرچی بترسی سرت میاد، احساساتت رو سرکوب میکنی و... تهش یه مشت احساسات ابراز نشده و یه زندگی حس نشده میمونه رو دستت

نمی‌دانستم که آیا این اندوه است که ما را به تفکر وا می‌دارد، یا تفکر است که ما را اندوهگین می‌کند؟

همیشه، بدون اغراق همیشه هدف خوبی در از دست دادن و رهاکردن هست.
همه‌ی چیزهایی‌که یک‌شب نفست رو سخت‌تر کردن، قراره با جایگزین بهتر، پخته‌تر و آماده‌تری جایگزین بشن؛ جایگزین مناسبی برای تویی‌که بزرگتر از چندماهِ قبل خودت شدی.

روزی که این جمله‌ی "ریشه‌ی همه‌ی اندوه‌ها، توقع داشتن از دیگرانه" رو درک کنم و بفهمم که نباید از انسان‌ها انتظار داشته باشم، عید منه.

«در این مدت، زندگی به گونه‌ای سپری شده است که می‌توانم سال‌ها بدون آنکه هیچ اتفاق غم‌انگیزی رخ بدهد، غمگین بمانم.»

خسته از تمام آنچه در برون پایان یافت اما در درون ادامه یافت.

Love this vibe.

حس می‌کنم مهم نیست چه شهری آدم زندگی کنه یا چه تعداد دوست‌های خوب یا دوری توی زندگیش داشته باشه، وقتی آخر شب می‌شه و تنها توی تخت دراز می‌کشی و به اتفاق‌های کوچک و بزرگ زندگیت که فکر می‌کنی، می‌فهمی که هر کس باید به تنهایی با زندگیش روبه‌رو بشه.

«آیا فکر می‌کنی به همین سادگی است،
که برای رهایی از یک زخم، آن را ببندی؟»