• I fuckin hate people.
  - damn, me too.

من هیچ چیزی نیستم! مطلقا هیچ چیز ...
هیچ چیز در خاطرِ من نمانده است، نه آن‌هایی که آموخته‌ام و نه آن‌هایی که خوانده‌ام، نه آن‌چه تجربه کرده‌ام و نه آن‌چه شنیده‌ام، نه در رابطه با مردم و نه در ارتباط با رویدادها ... در واقع حتی به‌سختی می‌توانم حرف بزنم ... تو می‌گویی این دور از ذهن نیست که من احتمالا نتوانم زندگی با تو را تحمل کنم. اینجا تو تقریبا حقیقت را تشخیص داده‌ای، ولی از زاویه‌ای کاملا متفاوت با آن‌چه در مغز داری. من واقعا باور دارم که برای تمام معاشرت‌های اجتماعی ضایع‌شده هستم. من از انجام یک مکالمه‌ی طولانی، بسط یافته و پُرشور با هر آدمی عاجز هستم ... هیچ‌گاه جایم خالی نخواهد بود و هیچ‌ کس از نبودم ناراحت نخواهد شد ...
- از میان نامه‌های فرانتس کافکا به فلیسه

احساس می‌کنم آماده‌ام که دوباره خودم رو پیدا کنم.

حال ما را چه کسی می‌فهمد؟
ما آدم‌های تنها،
ما آدم‌های به خود پناه بُرده را!

راز من چیزی است که مرتب رشد می‌کند و بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و می‌دانی وقتی چیزی زیاد بزرگ شد پنهان نگه‌داشتن آن آسان نیست ...

اصلا غمگین و ناامید نیستم. هرجا که باشی زندگی، زندگی‌ست، زندگی درون ماست نه بیرون ما.
آن جا تنها نخواهم بود. انسان بودن میان دیگر آدمیان و انسان ماندن، نومید نشدن و سقوط نکردن در مصیبت‌هایی که ممکن است سرت بیاید، زندگی یعنی همین، کار زندگی همین است ...

واقعا این حجم از خستگی با بی‌خوابی منطقی نیست.

به همه می‌گویم خسته‌ام و به خواب احتیاج دارم. گرچه می‌دانستم که این‌طور نیست، فقط می‌خواستم این روزها تمام شود. اما به چه دلیل؟ نمی‌دانم! نمی‌دانم به کجا می‌خواهم بروم اما فقط نمی‌خواهم اینجا باشم.

در بستر دراز کشید و چشم‌هایش را بست تا بخوابد. بی‌فایده بود. فکرش می‌دید، فکرش عذاب می‌کشید، فکرش او را رها نمی‌کرد.

نخوابید، منو با بقیه شخصیت‌هام تنها نذارید.