بندِ دلم را پاره کردم همچون کودکی که بندِ نافش را پاره کرده‌اند. گریه می‌کنم از پا گذاشتن به دنیایی که متعلق به آن نیستم و در آن رنج‌های بسیاری بر جسم و روانم، روان است.

نماز را قضا هست، حضور را قضا نیست.

خدایا آدم بودن کافیه.
بیا پیازم کن.

من تنها توقعی که از آدمها دارم اینه که وقتی سنگشون به سینه میزنم، همون سنگ و برندارند بزنن تو سرم:)

{هَيْهَاتَ اَنْتَ اَكْرَمُ مِنْ اَنْ تُضَيِّعَ مَنْ رَبَّيْتَهُ أَوْ تُبْعِدَ (تُبَعِّدَ) مَنْ اَدْنَيْتَهُ}

باور نمي كنم، چه آن بسيار بعيد است و تو بزرگوارتر از آن هستي كه پرورده‌ات را تباه كني يا آن را كه به خود نزديك نموده‌اي دور نمايي.

#دعای_کمیل

می‌گفت هرچی به دیگران کمتر سخت بگیری، به خودت هم آسون‌تر می‌گیری. پات رو از گلوی بقیه که برداری، انگار خودت نفس می‌گیری.

حس می‌کنم عاقبت‌بخیری توی صمیمی شدن با اهلِ بیته. صمیمیت قلبی و عملی، نه فقط ورد زبون. انگار که عزیزتن، پاره‌ی تن و وصل به جونتن -انگار که نه- واقعاً خانوادتن.
انگار عقل و منطق تا یه جایی جلو می‌بره ولی اونی که به مقصد می‌رسونتت حُبّ‌ـه.

به هرچیزی نوک می‌زد که طعم واقعیت را بچشد. بعد‌ها فهمید تمام واقعیت همین است، زندگی را تکه تکه چشیدن

واقعا دوست دارم یبار که از کارهام فارغ می‌شم و می‌خوام استراحت کنم، نیام پای گوشی و چک کردن مجازی. دلم می‌خواد ببینم دقیقا بعدش چی میشه؟ چه حسیه؟ واقعا خستیم در می‌ره و وقتم تلف نمی‌شه یا یه عمره سرِ کارم؟

آن دم که با تو باشم یک سال هست، روزی
وآن دم که بی‌تو باشم یک لحظه هست، سالی!

#حافظ