روزها قول‌های اساسی می‌دادیم و شب‌ها سکس‌های اساسی می‌کردیم.

خبر جالب‌انگیز روز: من پادکست ساختم.
احساس کردم گاهی دوست‌دارم یه سری حرف‌هارو جای اینکه بنویسم، مزه مزه کنم و بگم، بنابراین، این شما و این پادکست روز چه مرگی؟ که هم با فتحه می‌تونید بخونیدش و هم با کسره. دسترسی بهش هم توی همین تلگرامه.
اینم از این. از روز چه مرگی؟
- لینک چنل پادکست

این چندوقت انقدر به مدل دندون‌هام هیت دادن که مجبور شدم من بابش یه ریلز بسازم. کامنت‌ها خیلی حق به جانبه چون تصور می‌شه ارتودنسی یک مسئله‌ی لازم و حتمیه. انگار که قد ازدواج، تبدیل به یه مرحله حیاتی و وجودی از زندگی شده باشه که آدم‌ها دیگه نه فرم‌های متفاوت آناتومی فک رو می‌شناسن، نه به هیچ فرم متفاوتی واقفن. یکی از اساسی‌ترین لایه‌های اجتماع شده انگار ارتودنسی دندون!

یه مهمونی بگیریم از سر تا تهش با این داد بزنیم.

غم توی چشمای بابا سنگین بود.

توی آخرین بار بودن چیزی، یک حریص بودن رشد دهنده می‌تونه ظاهر بشه. مثل حریص بودن دونستن اینکه این عشق‌بازی، قراره آخرین عشق‌بازی زندگیت بشه. من همینو می‌خوام. می‌خوام فکر کنی آخرین بار زندگیتم.

یک عکسی گرفتم که فقط پسر/دختر لاست شده نیاز داره.

اون انتظاری که ما از مسکن داریم تا خوبمون کنه، برحسب باورمونه. حالا چون تجربه شده؟ چون بهمون گفتن؟ چون خودمون ساختیمش؟ خیلی اهمیتی اینجا نداره و اصل اینکه این انتظار از یک باور میاد.

امروز لالالند و چیل بود.