کتابدار جدید مدرسه تصمیم گرفته به بچه‌هایی که بیشتر به کتابخانه می‌آیند و کتاب به امانت می‌گیرند و بلندخوانی می‌کنند هدیه‌های کوچکی دهد.

اگر در میان دوستان و آشنایان شما گوشی هوشمند دست‌دوم سالمی پیدا می‌شود لطفا با ما تماس فوری بگیرید.
با تشکر
@dav94talab

به نظر اعضای گروه ما یکی از عوامل ترک‌تحصیل کودکان در منطقه بلوچستان نبود ِ پیش‌دبستانی در سطح مدارس است.
برای همین از سه‌سال گذشته همت را بر این گذاشتیم تا با اختصاص فضا، استخدام و تربیت نیروی انسانی، خرید تجهیزات و تشویق والدین به فرستادن بچه‌ها به پیش‌دبستانی از ترک‌تحصیل آنها در آینده جلوگیری کنیم.
این برنامه انرژی و بودجه مهمی را از پروژه ما می‌گیرد و بخشی از والدین هم آن را جدی نمی‌شمرند. با این حال همچنان مصمیم به این برنامه در سطح روستاهای زیر پوشش خود هستیم.
میزگرد فوق که در سطح معاون وزیر و با حضور کارشناسان برگزار می‌شود می‌تواند این معضل را برای ما و شما بازتر کند.

از دوستانی که در حال واریز سهم ماهانه سرویس و سرانه دانش‌آموزی هستند سپاسگزاریم.

دانش ساخت سفال روستای کلپورگان با قدمتی چندهزار ساله از مادران به دختران منتقل شده و راز ماندگاری آن همین میراث است.
اما در سال‌های اخیر با وجود جهانی‌شدن روستا این میراث و زنجیره دچار مشکل شده بدین‌ترتیب که گاه مادران و گاه دختران علاقه‌ای به ساخت آن ندارند.

ما با اختصاص یکی از کارگاه‌های خود در مدرسه به حفظ این میراث اولویت دادیم.
دختران در مدرسه و در ساعت هنر به کارگاه سفال می‌روند و زیر نظر یکی از استادکاران روستا دست به خاک و گل می‌زنند تا به آن جان ببخشند و بر آن نقش زنند.
حال پس از دو سال از برپایی این کارگاه‌ مربی آن برای ما یادداشت زیر را نوشته:
"من قبلاً فکر میکردم نسل جدید دوست ندارند سفال یادبگیرن، اما دیدم بعضی از بچه‌ها می‌گفتن ما به باباهامون گفتیم برامون خاک بیارن که تو خونه سفال درست کنیم پدرها هم گفتن شماها بلد نیستین و براشون حتی خاک نبردن که تمرین کنند"
کارگاه و ساعت سفال مدرسه باعث شده بدون زحمت خانواده و بار مالی برای آنها بچه‌ها ببینند چقدر به سفال علاقه و در آن استعداد دارند.

استاد می‌گوید بعد از شناسایی این استعدادها:
"می‌خواهم یه فضایی باشه هر کدوم از بچه‌ها که واقعا خواست کار کنه بیاد و وقت بذاره،حتی می‌خوام کارهاشون که آماده شد قبل اینکه فروش بره بهشون پول بدم تا انگیزه بیشتری داشته باشند."

در واقع بعد از فضای ابتدایی و آماتور مدرسه آنها وارد فضای حرفه‌ای شوند و کم‌کم از این راه درآمدی کسب کنند.
همان هدفی که ما از برپایی کارگاه‌های مهارت‌آموزی داریم.

دومین دختر ما در دانشگاه فرهنگیان قبول شد. ارزش دانشگاه فرهنگیان در مناطقی مثل سیستان و بلوچستان از قبولی در دانشگاه تهران یا پذیرش در دانشگاه‌های خارج بالاتر است.
دانشگاه از ابتدا به دانشجویان حقوق می‌دهد و تعهد استخدام دارد.
این دخترها بدون کلاس کنکور، گاهی بدون معلم به اینجا رسیدند. دبیرستان مقطع دوم متوسطه نیز نداشتند.
با سرویس ۲۵ کیلومتر را در سرما و گرما و در جاده‌ای مرزی با وجود ماشین‌های پرسرعت سوخت‌کش و "افغان‌کش" به سراوان و بخش‌های دیگر رفتند.

امیدواریم سایر دختران نیز از سدهای دیگر بگذرند و دیپلم بگیرند یا در دانشگاه قبول شوند.
از همه دوستان و حامیانی سپاسگزاریم که با اهدای کمک برای ساخت مدرسه، هزینه سرویس، وام‌های مرتبط و سایر هزینه‌ها کمک کردند تا دختران به اینجا برسند.
با همه اینها اگر نبود همت دختران موفقیت ممکن نمی‌شد.
به والدین آنها نیز باید تبریک گفت که زمینه این موفقیت را فراهم کردند.

دختران دبیرستانی یک روستا را در تابستان در کار کتابداری و دستیار مربی پیش‌دبستانی مشغول کردیم و کمک‌هزینه‌ای به عنوان حقوق دادیم.
بعد از یک ماه پرسیدیم حقوق را به چه مصرفی رساندید؟ گفتند: "در کارتمون هست تا اول مهر لباس مدرسه بخریم، وسایل مدرسه تهیه کنیم."

غیر از این تمام تیر و مرداد را به سوزن‌دوزی زیورآلات بلوچی مشغول بودند تا هم یاد بگیرند و هم اگر مناسب بود به فروش برسد.
فکر می‌کنم این را هم برای هزینه‌های مورد نیاز مدرسه بگذارند.
ما مانتو و لوازم‌التحریر رایگان توزیع نمی‌کنیم. صدقه نمی‌دهیم. به بچه‌ها آموزش می‌دهیم تا روی پای خود بایستند.