تلاش‌های به ظاهر بی‌ارزش، همان قدم‌های ریز و کوچکِ پرسه مانندی هستند که تو را به مقصد می‌رسانند.

خانه‌ی آرزوهایم جایی در میان آغوش گرم خورشید است.

غم‌ها را غرق کن، تمام چیزی که باید شناور باشد و به ساحل پیروزی برسد، امید های گرم و نورانی ماست.

من تو را انتخاب کردم. امّا نه از میان گزینه ها. درواقع تو، تنها گزینه ی من هستی.

او می‌گفت: «تمام خستگی‌ها می‌ارزد به لبخند پس از رسیدن.»

کوچه به کوچه، سرشار از خاطره های روشن.

«همین خبرِ خوش برای من بس، که لبخندت را از دور حس می‌کنم.»

نوشت:
کنارِ او که بود، تنش از هیجان یک‌جا بند نبود.

می‌گفت:
لمس تنت لطف ترین چیزیست که می‌توانم به روحم هدیه دهم.

و چه طلسمی، سخت تر از لبخند توست؟