Layqoxnery ovqer en??

? #nostalgia

Քո վարդը քեզ համար այդքան թանկ է, որովհետև, դու նրան տվել ես քո ամբողջ հոգին...?~

Մարդիկ նման են գրքերի, որոնք կարդում ենք։ Մեկին՝ մի ամսում, մյուսին՝ երկու։ Մեկ այլին էլ մի տարի հետո ես հասկանում։ Կան, որ երբեք էլ կարդալ չես կարողանում։ Մեկին կարդում ես ու դնում դարակում՝ հիշողության փոշին մեկ-մեկ մաքրելով... Սրտում ենք պահում, բայց անօգուտ։ Հետաքրքիր չէ կրկին կարդալը։ Կան մարդ-պոեմներ և վեպ-մարդիկ՝ չափածո և արձակ, ընտրեք ինքնուրույն։ Իսկ գուցե ձեզ շուտ է ամենն այս... Եվ լավ է թերթել  փոքրիկ ամսագիր։ Լինում են հասկանալի ու պարզ գրքեր, ոմանք էլ ունեն տողատակ։ Աշխարհն ամբողջ հանելուկ ու գաղտնիք, կյանքն էլ մի դաս է երկար ու ձիգ։ Կտեսնես՝ ոչինչ մակերեսային ու պատահական չէ՝ հենց որ նայես տողատակը...??~

Կա կանանց մի յուրահատուկ տեսակ, որոնց անգամ 20 տարվա բաժանումից հետո լեզուդ չի պտտվում ասել նախկին. նրանց մոտ վերադառնում ես՝ անկախ ժամանակից ու հեռավորությունից։ Եթե ոչ ֆիզիկապես, ապա մտովի՝ հաստատ։ Կհիվանդանաս նրանով, կփնտրես հիշողությանդ մեջ ու սոց. ցանցերում, կհավաքես արդեն գոյություն չունեցող համարը, կփնտրես նրա դիմագծերը հաջորդների մեջ, ու չես գտնի. նման կանայք տղամարդու կյանքում մի անգամ են պատահում, ու եթե բաց ես թողել, փոխարինող չի լինի։
Այդպիսիներին են անվանում միակ։ Քանի որ նրանց հետ ես ապրում միլիոնավոր, Մարիանյան իջվածքի պես խորը, հույզեր։ Կարող ես ամուսնանալ, ընտանիք կազմել, բայց նրա մասին հիշողությունները միշտ պողպատե ասեղի նման խրվելու են սրտիդ մեջ։ Նման կանայք սրտին՝ սատանայի կամ Աստծո արած դաջվածքի պես են։ Նրանց նկատմամբ կարոտը գազանային է, տղամադկային։ Հակաթույն չկա, ինչպես չկա նաև սրտից պոկելու միջոց։ Այդպիսի կանանց նման ոչ ոք չի կարող սիրել...?~

Արի ու գրկիր ինձ, ոչինչ մի ասա, մի ասա, որ սիրում ես, որ կարոտել ես, որ դժվար էր ինձնից հեռու... Ուղղակի արի, գրկիր, թույլ տուր լսեմ դեմքիդ ուրվագծվող ժպիտն ու իմ մասին տրոփող սիրտդ...?~