‹ای خنده‌ات تجلّی ِغم ، بی‌امان بخند!›

شاید زندگی،
نفوذِ اندوه به تن جهان باشد.
کمی تحمل کن.
از پشت این درهای بسته،
به طلوع خواهیم رسید.
خورشید،
بر خوشه های گندم خواهد تابید.
و آن زمان که مرگ، هم آغوش زندگیست؛
ما دوباره در مرز رویاهایمان
جوانه خواهیم زد...

‏می‌خواهم تا ابد از تمام دنیا در آغوشت پنهان شوم...

تو شبیه شب هستی؛
«غمگین، غرق کننده، پُر آرامش و زیبا.»

وقتی داری از ماه عکس می‌گیری، هیچوقت نمی‌گی ماه زشته.
میگی دوربین نمی‌تونه قشنگ ازش عکس بگیره.
پس نگو انقد چرا توی عکسام زشتم. درباره خودتم همینجوری فکر کن.

شاید اگر ذوقی که موقع معاشرت و دیدن سگ و گربه دارم رو موقع معاشرت با انسان‌ها داشتم، روابط اجتماعی قوی‌تری داشتم.