عزیزم حرفِ تازه‌ای ندارم؛
اگر بازهم بگویم دوستت‌دارم، خسته می‌شوی!

چیزی جز غم بیش نبودی، اما من هربار درِ قلبم را به رویت باز کردم.

لبَت را نه‌ که دوست نداشته باشم، اما کاش می‌شد قلبت را ببوسم.

نوشتم:
تکرارِ روزهای نبودنت برای قلبِ کوچکم، سنگین است.

کاش فاصله‌ی لب‌های من از لب‌های تو، به کوتاهیِ یک نفس بود.

پناهگاهِ قلبم؛
چه خوب، قلبِ مرا نوازش کردی در روزگاری که همه، چیزی جز جراحت نیستند !

و برای آخرین به تو خیره شدم؛
به چشم‌های نیمه‌اشکی اما همچنان زیبایت
حواسم پرتِ چشمهایت شد، دلم را جا گذاشتم.

فهمیدم انسان به طرز عجیبی با همه چیز کنار می‌آید؛ با نبودن، با شکست، با دوست داشته نشدن و از دست دادن.

چه می‌خواستم از تو، جز شانه‌ای که به آن تکیه کنم و قدری زیاد، دوست داشتن؟

http://t.me/HidenChat_Bot?start=6885365499
برای روزی که اگر خواستی با من صحبت کنی.♡