زخمِ قلبم،
امروز که نمی‌دانی کجایی، از راه دور بغلت میکنم و امیدوارم تمامِ غم‌هایت به سمتِ من سرازیر شود.

دلم روزهای خوب را از دست داد وقتی که رفتی.

عزیزم حرفِ تازه‌ای ندارم؛
اگر بازهم بگویم دوستت‌دارم، خسته می‌شوی!

چیزی جز غم بیش نبودی، اما من هربار درِ قلبم را به رویت باز کردم.

لبَت را نه‌ که دوست نداشته باشم، اما کاش می‌شد قلبت را ببوسم.

نوشتم:
تکرارِ روزهای نبودنت برای قلبِ کوچکم، سنگین است.

کاش فاصله‌ی لب‌های من از لب‌های تو، به کوتاهیِ یک نفس بود.

پناهگاهِ قلبم؛
چه خوب، قلبِ مرا نوازش کردی در روزگاری که همه، چیزی جز جراحت نیستند !

و برای آخرین به تو خیره شدم؛
به چشم‌های نیمه‌اشکی اما همچنان زیبایت
حواسم پرتِ چشمهایت شد، دلم را جا گذاشتم.