باید پیام تسلیتی به روزنامه ها بفرستیم؛

روانم نا امنه؛

دود معلق سیگار، عطر کرینکل گرم شده، همان ابر با احتمال بارش، نخل های بلند تر از شب های یخبندان، بدن ناآرام که متعلق نیست، ذهن متلاشی که متعلق نیست، صدای کوبش پنجره قبل از بارش و اصوات ناموزون موسیقی از درون حباب؛

تلاش سیزیف وار برای ایجاد دوپامین؛

یه بار جوون بودیم
اونم نچسبید

صحنه غم انگیزه فقط نور کم و زیاد میشه؛

نمیبینه نور، پاییز شد، دیروز پاییز نبود، کف سرامیک خونه که پر شد از زهرمار، خفه، سقف، پنجره ها فقط به پنجره ها دید دارن، ضعف، پاییز نبود دیروز، نارون جلوی در کم کم داره سبزش میپره، دلم گرمای کیوسک میخواد، دید تنهام بی سر صدا اومد گوشه مبل که غم نگیره گلومو،…

نمیبینه نور، پاییز شد، دیروز پاییز نبود، کف سرامیک خونه که پر شد از زهرمار، خفه، سقف، پنجره ها فقط به پنجره ها دید دارن، ضعف، پاییز نبود دیروز، نارون جلوی در کم کم داره سبزش میپره، دلم گرمای کیوسک میخواد، دید تنهام بی سر صدا اومد گوشه مبل که غم نگیره گلومو،…

https://www.instagram.com/reel/C_f4NXdI3D1/?igsh=ZDd6aG52NGV0ZHI3

کاکتوس ها در تاریکی نیمه شب به سیرکی می مانند مضحک و غم آلوده با بدن سست ناموزون، سایه سبز به هم ریخته پشت پلک، درد ساق پا، ساختن هم زمان چند تئاتر، شعر کم خوانده شده، یا عمرا نشده، شیروانی داغ تابستان، رو به روی پاستا فروشی، زمستانم می آید، مثل خوابم، خواب های در هم مثل سیرکی که مانده بود به کاکتوس حیات پشتی، چی؛