می‌دانی نمی‌شود با پاهای کسی دوید که روزی نشست و گذاشت زندگیت تمام شود.

اگر می‌خواهید بروید، خب بروید؛
ولی هرگز باز نگردید، لاقل به رفتن
وفادار باشید! تا ما هم به فراموش
شدنتان عادت کنیم ...

‌
‌قیچی را بر میدارم
به حمام می‌روم
روبه روی آینه می‌ایستم
زمختی قیچی را در دستانم حس می‌کنم
دخترک در آینه چقدر پریشان است
دستم را روی آینه می‌کشم
او به یک نوازش طولانی احتیاج دارد
رنگی به صورتش نمانده
چرا اشک میریزی ؟
آن چهره مرا غمگین‌تر می‌کند
اهرم دوش را می‌چرخانم آب گرم سرازیر می‌شود
بخارآب روی آینه نشسته
اینگونه دیگر دخترک را نمی‌بینم
نمیخواهم در چشمانش نگاه کنم
قیچی !
هنوز در دست دارمش
باید این بال‌ها را قیچی کنم
شما که دیگر نمی‌توانید پرواز کنید
جانی برایتان نمانده
فقط بر دوشم سنگینی می‌کنید
حتا باعث می‌شوید که آدم‌ها از من فرار کنند
نه ؛ من دیگر نه آدم‌ها را می‌خواهم و نه حتا پرواز کردن را ..
حالا
لباس سفیدم غرق خون شده
درد ؟ نه جایش درد نمی‌کند
درد واقعی اینجاست در درون من زندگی می‌کند ..
بال‌ها را به دستم می‌گیرم
سنگینی‌شان را نمیتوانم تحمل کنم
همین جا خوب است
زمان خداحافظی رسیده
خاک را بر رویشان می‌ریزم .
روزی سبز خواهید شد ، سبز :)

بیا باهم حرف بزنیم
‏شاید به اون بدی تصویری که از من
تو ذهنت داری هم نباشم !

هرگز نمی توانی
سن یک زن را از او بپرسی
چرا که او هم نمی داند
سنش با شب هایی که
بغض کرده و گریسته
چقدر است

- ایلهان برک