من دوستت نداشتم؟ من حوصله هیچکسو نداشتم ولی منتظر تو می‌موندم که بیای قبل خواب حرف بزنیم.

همیشه یه دلشوره عجیبی دارم. انگار بهم گفتن خودتو برسون بیمارستان. انگار رفیق صمیمیم میخواد مهاجرت کنه. انگار ابلاغیه دادگاه برام اومده. انگار برگه امتحان جلومه و همه‌چی یادم رفته. انگار یه بچه‌م که وسط بازار گم شده. نمیدونم این دلشوره از کی یقه‌مو گرفت. ولی فکر کنم دیگه ولم نکنه.

تا امروز بهترین خصوصیاتم را دیده‌ای و دوست داشته‌ای. شاید این اسمش دوست داشتن نباشد. شاید دوست داشتنت واقعی نباشد مگر وقتی که مرا با تمام ضعف‌ها و خطاهایم دوست بداری. اما تا کی؟ سخت شکوهمند اما هولناک است که باید یکدیگر را وقت مخاطره و تردید هم دوست بداریم، در قعر دنیایی که فرو می‌پاشد و در تاریخی که زندگی انسان پشیزی نمی‌ارزد.
-بخشی از نامه‌های عاشقانه آلبر کامو به ماریا کاسارس

احمد خالد توفیق میگه: بعضی‌ها فارغ از آب‌وهوا، آسمان را دوست می‌دارند، شاید روزی کسی را یافتی که تو را همین‌طور دوست بدارد.

باهام حرف بزن و مراقبم باش، چون اگه چیزی رو ندونم درموردش حدس میزنم.

کامو یکی از نامه‌هاش رو به ماریا با این کلمات تموم میکنه: «مایوس میبوسمت. ناتوان از کنده شدن از تو»
ترکیب کشنده یعنی مایوس و ناامید باشی و نتونی کنده بشی و رها کنی.

کاش هنوزم نامه نوشتن رایج بود.‌ انگار احساس بیشتری رو منتقل میکنه، انگار کلماتش واقعی‌تره؛ یا بوی عطرش که روی کاغذ مونده. چیه این صفحه‌ی سرد کیبورد؟

وقتی خدا زنان را بین مردان قسمت کرد و تو را به من داد؛ احساس کردم به من شراب داده و به دیگران گندم.
-نزار قبانی

خودت را ذره‌ذره از همه چیز تهی کردی تا قلبت را سبک‌تر کنی و حالا فضایی خالی در سینه‌ات سنگینی می‌کند که هرگز نمی‌توانی از آن رها شوی.

نمیدونم شما هم گاهی تجربه کرده اید یا نه؛ یک حالتی از سر در گمی همراه با سر در گریبانی رو میگم که در آن ناراحت هستی، به خودت میگی اوضاع که خوبه چرا ناراحتی؟ خودت جواب میدی که خوبه ولی این، اون خوبی نیست که من میخوام بعد خودت هم نمیفهمی خودت چی میگی.