دویست و هفتاد و نهمین روز.

من خیال می‌کردم شکستن قلب اویی که ادعا می‌کنی دوستش داری غیرممکن باشد، پس وقتی مرا با خرده تکه‌های قلبم پشت سر گذاشتی نمی‌دانستم باید دقیقا به چه شک کنم؛ پنداشته‌ی پیشین خودم، یا صحت مدعای تو.
پس سراغ از خود گرفتم و به خودم شک کردم؛ به اینکه آیا قدری هم که شده زیبا هستم، اگر زیبا نه، آیا لااقل آنقدر خوش زبان هستم که کسی در هستی هم‌صحبتی با مرا برگزیند، آیا با دوستان و اطرافیان تو قابل قیاس هستم، آیا اصلا من سزاوار عشق هستم؟!
شاید چیزی که‌ مرا شکست در اصل، نه وداع تو، که زخم‌های کهنه‌ای بودند که با رفتنت باز از نو لب گشودند.
من دگرباره و اینبار توسط انسان دیگری ترک می‌شدم، دگرباره و اینبار پس از کش و قوس بسیار، وقتی باز به نیک‌بختی امید بسته بودم، آخرین قطرات آن را نظاره‌گر می‌شدم که از میان انگشتانم سُر می‌خورند. و راستش نگاه خداحافظی در چشمان تو و چمدان را که در دستانت دیدم سیل خون از آن زخم‌های کهنه‌ که روزگار درازی را یکه و تنها به مداوای آن‌ها پرداخته بودم روان شد، آخرین تقلاهایم برای باور به خود به نیستی پیوست. باید مشکل از من می‌بود.
سرشتم این بود که مه‌رویان بدرودگویان از بَرَم بروند، سرشت خود پذیرفته و چاره را در نکوهش خود دیدم.
من هم شدم درست مثل شما، خود را سزاوار عشق نمی‌دیدم، مسافرخانه‌ای بودم که لایق سکونت گزیدن نبود؛ اتاقی که آوارگان را چندی پناه می‌داد و بعد، برای همیشه ترک می‌شد.

دویست و هفتاد و سومین روز.

می‌خواهم آنقدر اشک بریزم بلکه نابینا شده، تنها تورا پشت چشمانم ببینم..

شاخه گلی که نثارم بنمودی
خشک دارد می‌شود،
بیا و آبش ده
که من ناتوانم بر این فرجام..

دویست و شصت و هفتمین روز.

عزیزم از تنهایی
دل عاشق پُر درده
مثل ابرا سرگردون
یه شهاب شبگرده
مثل ابرا سرگردون
دو تا چشمام پُر بارون
توی دستام می‌خشکند
گلای آفتابگردون..

دویست و شصتمین روز.