به سمت پل می‌روم؛ حتی اگر یک نفر به من لبخند بزند فکر می‌کنم شاید قیافم مسخره‌اس میشینم گریه میکنم.

نیاز به پاییز، پلی‌لیست قشنگ، موکا با دارچین، موتور صورتی، ثبات روانی، خونه‌ی رنگ و پارکت شده، اُمید، بغل و کادو دارم.

بیدار شدن درحالی که از آدم موردعلاقه‌ت یه عالمه نوتیف بوسی بوسی داری اینقدر خوبه که وای.

خجالتی بودن اینطوریه که مثلا یکی توی صف نونوایی جلوت میوفته، توی ذهنت میگی من باید بهش تذکر بدم، باید حق خودمو بخوام. بعد نوبتت که میرسه میگی «ولش‌کن» مگه چقد وقتمو میگیره؟ بیخیالش، جاهای مهم تر حقمو میگیرم. به عنوان کسی که همین «ولش‌کن» های کوچیکِ نه چندان مهم زندگیش رو داغون کرد بهتون میگم حقتونو بخواید، حتی اگه کوچیک باشه.

کاش این ۳ ماه تابستونو بصورت روزانه توی بقیه ماه‌ها تقسیم کنن، ینی چی ۳ ماه پشت سر هم گرمه؟

آنقدر آزادم که گاهی فکر می‌کنم سقف خانه‌ام آسمان است.

تخت فایده نداره، نیاز دارم شبا تو تابوت بخوام.

اگه دوستیم ولی چندوقته ازت خبر نگرفتم برای این نیست که دیگه دوست نیستیم برای اینه که زندگیم داره نمیزندگیه.
:ووبی

پول می‌خوام، لباس می‌خوام، مسافرت می‌خوام، عشق و حال می‌خوام، غذای خوشمزه می‌خوام، زمستون می‌خوام، می‌خوام، می‌خوام، می‌خوام.

یه دیت میخوام دوتایی زیر باد کولر بخوابیم.