Başım dik kalsın diye hep gönlümü eğdim. Başım artık ne olsa eğilmez ama kırılacak bir gönlüm de kalmadı. İsterdim bir şeylerin farklı olmasını.

Değil kimseye kendime bile anlatamayacağım kırgınlıklar biriktirdim içimde. Bir kaldırımın üstüne oturup saatlerce ağladığım acılar biriktirdim içimde. Ağırlığı boynumu eğecek dertler biriktirdim içimde. Beni ben mahvettim. Anca ben kendimi bu hâle getirebilirdim.

Ben bu dünyanın nasıl bir yer olduğunu görünce üstüme öyle bir hüzün çöktü ki altında bir çiçek gibi ezildim. Onun için de bu masmavi dünyada ne kokum kaldı ne de rengim. Ben bir defterin iki sayfası arasında değil, milyonlarca insanın arasında kurutulmuş bir çiçeğim.

Belki diye düşündüklerim, keşke diye iç çektiklerim hepsi kocaman bir neyseye dönüştü. Artık bazı şeyler olmasa da olur, artık oldurmak için gücüm yok. Artık değişmeyecek şeyleri kabullenemeyecek değiştirmeye çalışacak halim kalmadı, ne nasılsa öyle kalsın..

Ben gitmem diyen herkesin arkasından el sallarken bulacaksın kendini, alış. Kuyunun dibinden çıkarttıkların, seni o kuyunun en derinine atacak, kemiklerin kırılacak ağlayamayacaksın. Ağlama. Hava kararınca elveda diyecekler sana. Herkes bir gün gidebilmek için gelir, bilirsin. Gün bitince ve herkes gidince, sen tanımadığın bir şehrin herhangi bir caddesinde, kimsesiz bir sokak köpeği gibi çaresizce, etrafı izleyeceksin. göğüs kafesinde kaybettiklerin gırtlağındaki o yumru ve gözünden düşenler... Göz kapakları ayrılıkları görmemek için vardır, bilirsin..

Kaç yaşında olursan ol, uyuyunca geçecekmiş gibi gelecek.
Kaç yaşında olursan ol, uyuyunca geçmeyecek.