شاید باورتون نشه ولی دوس دارم انقدر سرم با کارام شلوغ باشه که به آدما نرسم فکر کنم.

یه سری از آدما لیاقت ندارن
یه سری هم شعور ندارن
از شانس کج منم دقیقا همون آدمایی تو پستم میخورن که جفتشو ندارن...

فک کنم کلا قابلیت اینکه از آدما خوشم بیاد رو از دست دادم...

من چقدر دلم واسه زمانی که میتونستم آدمارو باور کنم و دلم باهاشون صاف باشه، تنگ شده.

به این پی بردم که من مدرسه نمیرم فقط هر روز میرم سیرک و با مشتی دلقک سر و کله میزنم...

the neighborhood is over :)?!...

عجیبه که حس دوست داشتن و وایب مثبتی که نسبت به یک آدم داری و طی مدت زمان زیادی ذره ذره جمعش کردی میتونه توی یک لحظه و با یک رفتار و حرف اشتباه دود بشه بره هوا