‏یه مفهومی داریم به نام فرسودگی عاطفی، اینجوریه که سالها وقت گذاشتی بقیه رو فهمیدی و درک کردی، احساساتتو پاشون ریختی اما اونا هیچ وقت تورو نفهمیدن.

فراموشش کن عزیزم؛ بی‌شک اگر دوستت داشت، این چنین آشفته حال نبودی.

تو سختی میمونم،
تو بی احترامی نه....

مادربزرگ ميگفت:
اين حرف و رفتار آدماس
كه نشون ميده دوست دارن يا نه...
وگرنه كي قلب آدمارو ديده؟

همه ‌چیز ناگهان آزارش می‌داد و ظرف امیدش که با جان کندن کمی پر شده بود، وارونه می‌شد.

آنقدر در برابر نشدن های مکرر خواسته های قلبش را تغییر داده بود که دیگر نمی‌دانست روحش واقعاً در‌کجا آرام‌ می‌گیرد.

ببینید عزیزان؛
اینکه شما متعهد هستید وظیفه ی شماست،
اینکه دروغ نمی‌گید و روراست هستید هم همینطور.
این‌ وظیفه ی شماست که اگر طرف مقابل علامت سوالی در ذهنش ایجاد می‌شه، رفعش کنید و توضیح بدید.
این وظیفه ی شماست که محبت، توجه و انرژی خرج کنید،
برای آدمی که "خودتون" به صورت شفاف "ادعا" می‌کنید براتون مهمه.
رفع ابهام درباره ی رفتار های اشتباهتون و عذر خواهی و ابراز پشیمونی و جبران اشتباه هم وظیفه ی شماست.
اینکه دیگران اینطور نیستن، دلیل موجهی نیست که شما "لطف" می‌کنید که درست رفتار می‌کنید،
بلکه شما در حال انجام وظیفه ی انسانی خودتون هستید.
منت انسانیت رو سر کی می‌ذارید دقیقا؟ خب انسان نباشید و با غیر انسان ها زندگی کنید.

رابطه ای که پسر بیشتر علاقه داره به ازدواج ختم میشه، رابطه ای که دختر بیشتر علاقه داره، به جدایی.

می‌پرسه‌: حالت چطوره‌‌؟
می‌گم: خاکستری؛ فقط بعضی وقت‌ها تیره‌تر می‌شه و گاهی اوقات، روشن‌تر.
من نه اون‌قدر حالم بده، که از ادامه دادن دست بکشم‌؛ نه اون‌قدر دلم خوشه که به آینه لبخند بزنم.
نمی‌دونم، شاید معنای زندگی همینه.