Учора загінуў мой стары сябра. Мы з ім былі знакомыя гадоў 6, шмат чаго пабачылі і шмат чаго рабілі разам. Ён мне дапамагаў, я яму, чым мог. Але маналог не пра гэта... Мне безумоўна шкада, што так атрымалася і я магу зразумець боль іншых знаёмых, але навошта…

Учора загінуў мой стары сябра.
Мы з ім былі знакомыя гадоў 6, шмат чаго пабачылі і шмат чаго рабілі разам.
Ён мне дапамагаў, я яму, чым мог.
Але маналог не пра гэта... Мне безумоўна шкада, што так атрымалася і я магу зразумець боль іншых знаёмых, але навошта рабіць пра гэта нейкія пасты-гісторыі?
Ці не ёсць гэта вяршыня чалавечай двудушнасці — выказаць жаль максімальна публічна?

прашу прабачэння за доўгую адсутнасць пастоў

Я навучыўся розным тэхнічным справам, навучыўся круціць і варыць метал, гатаваць і вырошчваць, рамантаваць і ствараць, рабіць рукамі і галавой, тварыць справай і мовай, але так і не навучыўся зносінам
і апошнім, здаецца, ніколі не авалодаю