[هر زخم زدی، حسرت زخم دگرم بود
این بار نمردم، که دگر بار بمیرم! ]

[در کُشتن من دست میازار که خواهم
در پای تو خود سر نهم و زار بمیرم...]

[ گفتی:
«به تو گر بگذرم از شوق بمیری!»
قربان «سرت» بگذر و بگذار بمیرم...]

شروع امروز با سوالِ «مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود/ دیدیم ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟»

{وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مِنْ أَمْرِهِ يُسْرًا}

«جلوتر می‌روم. می‌نشینم و دستانم را آرام روی خاک می‌گذارم. لطافت دانه‌های ریز و ضمختی دانه‌های درشت خاک را با سر انگشتانم لمس می‌کنم و آن‌ها را کنار می‌زنم؛ حالا امیدوارانه و بااحتیاط رویاهایم را می‌گذارم زیر خاک. شاید در آینده‌ای نه چندان دور، از آن‌ها جوانه‌‌ای تازه رویید...»

برای یک عمر خوشبخت بودنم، اینکه تنها یک نفر مرا به نامِ تو بشناسد کفایت می‌کند، عزیزِدلم.

هفت سال انتظار زمان کمی نبود. هفت سالِ تمام هرکسی می‌پرسید چرا غمگینی؟ چرا صورتت گرفته‌؟ می‌گفتم دعا کنید بروم پیش او بمانم. پنج ماه پیش، بعد از هفت سال انتظار، دیگر ناامید شدم. صفحه‌ی نوشته‌هایم را باز کردم و نوشتم: «دیگر نمی‌خواهم آنچه را که تو نمی‌خواهی.» دیگر دعا نکردم که با شما، عزیزترینم، همسایه شوم. آن روز فکرش را هم نمی‌کردم که امشب، درست در شب تولدم، کوله بارم را جمع کنم و بیایم که مدتی هرچند کوتاه همسایه شویم. من زبان تشکر ندارم، بلد نیستم چگونه فدایت شوم، بیست سال است که هربار برای تشکر اشک‌هایم را هدیه کرده‌ام. امشب هم مثل شب‌هایی که مهمانت بودم و چیزی جز اشک برای پیشکش کردن نداشتم، اشک‌هایم را هدیه می‌کنم و می‌خوانم: «همسایه سایه‌ات به سرم مستدام باد/ لطفت همیشه زخم مرا التیام داد...»

با من گوش بده.
برای عصر‌های آبان
و «فرض كن حسرت پاييز تو را درک كند/ روزِ برگشتن او اول آبان باشد...»
.

از امشب تا شب اول محرم ۴۰ روز مونده که اگه توفیق باشه اینجا باهم چله می‌گیریم؛ اگه دوست داشتید تشریف بیارید?

[ https://t.me/+3OltzX8ow_0zMjk0 ]