یکشنبه ۲۳ فوریه ۲۰۲۵
پنجم اسفند ۱۴۰۳

صبح نیمچه برفی نشسته بود روی خاک باغچه و دیوار‌های حیاط؛ امسال نهایتن ده روز از سال انقدر هوا خوب بود و قابل تنفس.
امشب که رفته بودم تو حیاط می‌تونستم برخلاف هر شب ابرهارو واضح ببینم و باهاشون حرف بزنم، گفته بودم من وقتی بچه بودم خدا رو شبیه به یک آخوند بزرگ اَبری میدیدم؟ هنوزم وقتی یهو میشنوم که یکی میگه خدا تو ذهنم یک ابر آخوندی گنده نقش میبنده و هی لعنت میفرستم آخوند ها رو که حتی معبود ها رو هم قاطی قیمه ها کردن تو مغز من.
امشب رو به آسمون نگاه کردم و نمی‌دونم برای چندمین بار اما حس کردم که یک نقطه‌ی خیلی خیلی کوچیک از این جهان پهناورم، فکر کردم که وقتی دنیایی به این بزرگی وجود داره اصلن حرف های توی مغز من رو کسی می‌تونه بشنوه؟ دیگه برام مهم نبود کسی میشنوه یا نه اصلن مهم نبود که آیا اون معبود گنده‌ی ابری اون بالا وجود و داره و نشسته به ریش ما میخنده یا نه مهم این بود که من بودم حتی به عنوان یک عضو خیلی کوچولو از کل دنیا؛ شروع کردم و حرف زدم با آسمون و ابرها و اونقدر گفتم تا خالی شدم از کلمه.

شاید خوشبختی هیچ‌وقت سهم من نباشه.

امروز ۲۲ فوریه ۲۰۲۵
چهارم اسفند ۱۴۰۳

خطاب به منِ این روزها:
می‌دونم روزهات رو گم کردی، خودت رو گم کردی، یک ماهه که همینطوری‌ای و نمی‌دونی که افسردگی لعنتی برگشته یا اینکه فکر میکنی‌ که خوب نیستی برای ادامه دادن اما خب میدونی دیگه؟! ما جز ادامه دادن دیگه هیچ کاری از دستمون ساخته نیست!
من خوش قلب تر از تو آدم تو زندگیم ندیدم تو همیشه کسی بودی که من بهت افتخار می‌کردم و می‌کنم! مثلن من دیدم و کنارت بودم وقتی اولین حرف معنی دار زندگیت از بین دندون‌هات خارج شد مثل اولین قدمی که روی زمین به تنهایی برداشتی، مثل کلاس اول که من مطمئن بودم تو از همه باهوش تری، مثل اولین قهرمانی ژیمناستیک مثل مدال قهرمانی شنا، مثل روزی که فهمیدی به اون چه که می‌خواستی رسیدی و پشت تلفن اشک‌هات ریخت الان هم می‌دونم که آدم قوی اون روزها باز هم خودش رو پیدا می‌کنه، زخم هاشو می‌بنده، خاکِ روی تنش رو میتکونه و آماده میشه برای ادامه دادن، برای تموم کردن این قسمت از قصه‌ی ناتموم زندگی.
یادت نره هر وقت تنها شدی من کنارت و توی قلبتم، یادت نره که ما محکومیم به ادامه دادن در هر شرایطی.

گاهی ادامه دادن، فقط ادامه دادن، دستاوردی مافوق قدرت بشر است.
•آلبرکامو

دور است کاروان سحر زینجا

شمعی بباید این شب یلدا را

•پروین اعتصامی

دلم قد یک نخود تنگ شده.

حس می‌کنم که واقعا دارم بزرگ میشم.

باهوش بودن تو بچگی اصلا چیز جالبی نیست. با اطلاعات عمومی و یادگیری خوبی که داری مدرسه رو رد میکنی و میای بالا و هیچ وقت درس خوندن و منظم بودن رو یاد نمیگیری ؛ اینجوری میشه که از یه جا به بعد بازی رو به کسایی میبازی که از تو باهوش تر نبودن، بلکه سخت کوش تر و با دیسیپلین تر بودن.
: بئآتریس

با اینکه نسل قدیمی ای نیستم اما رفتار های نسل‌های جدید خیلی اذیتم می‌کنه.

وقتی کسی بهم میگه تو شبیه به فلان بازیگری دلم می‌خواد بگم تو رو خدا چرت نگو، آخه بازیگره شبیه به پری واقعیه بعد من شبیه به دیوم.