🥀

▪️هشتادوپنج سال پیش در چنین روزی، محمد فرخی یزدی، شاعر و روزنامه‌نگار مردمی و آزاده، در زندان قصر کشته شد.

🔻بی‌مناسبت نیست یکی از سروده‌های او را بازخوانی کنیم:

خوش آن‌که در طریق عدالت قدم زنیم
با این مرام در همه عالم، علم زنیم

این شکل زندگی نبود قابل دوام
خوب است این طریقهٔ بد را به هم زنیم

قانون عادلانه‌تر از این کنیم وضع
آن‌گاه بر تمام قوانین قلم زنیم

دست صفا دهیم به معمار عدل و داد
پا بر سر عوالم جور و ستم زنیم

چون جنگ خلق بر سر دینار و درهم است
باید به‌جای سکه چکش بر درم زنیم

دنیا چو شد بهشت برین زین تبدلات
ما از نشاط طعنه به باغ ارم زنیم

ما را چو فرخی همه خوانند تندرو
روزی گر از حقایق ناگفته دم زنیم

🆔@MazmoonBooks

☝️🏼

یادآوری به دوستانی که این روزها در پیامک‌ها و نوشته‌ها و فرسته‌های خود در شبکه‌های اجتماعی، از این فرمایش مشهور امام حسین(ع) استفاده می‌کنند:

✅ هیهات منا الذلة
❌ هیهات من الذلة

مِنّا در عربی یعنی «از ما»، و مِن یعنی «از». بنابراین نگارش جملهٔ نخست درست است:

هیهات منا الذلة!

🆔@MazmoonBooks

?

نقل است که احمد گفت: «جمله خلق را دیدم که چون گاو و خر از یکی آخور علف می‌خوردند.»

یکی گفت: «خواجه! پس تو کجا بودی؟»

گفت: «من نیز با ایشان بودم. اما فرق آن بود که ایشان می‌خوردند و می‌خندیدند و بر هم می‌جستند و می‌ندانستند و من می‌خوردم و می‌گریستم و سر بر زانو نهاده بودم و می‌دانستم.»

? تذکرةالاولیا، ذکر احمد خضرویه

?@MazmoonBooks

▪️
سماع از بهر جانِ بی‌قرارست
سبک بَرجَه؛ چه جای انتظارست‌؟!‌

مشین اینجا تو با اندیشهٔ خویش
اگر مردی برو آنجا که یارست

مگو باشد که او ما را نخواهد
که مرد تشنه را با این چه کارست‌؟‌!

که پروانه نیندیشد ز آتش
که جان عشق را اندیشه عارست

چو مرد جنگ بانگ طبل بشنید
در آن ساعت هزار اندر هزارست

شنیدی طبل برکش زود شمشیر
که جان تو غلاف ذوالفقارست

بزن شمشیر و مُلک عشق بستان
که ملک عشق ملک پایدارست

حسین کربلایی، آب بگذار
که آب امروز تیغ آبدارست

✍? مولانا، دیوان شمس، غزلیات، غزل شمارهٔ ۳۳۸

?@MazmoonBooks

دستور خط و فرهنگ املایی فارسیِ غیررسمی (نسخۀ پیشنهادی)، در روز بزرگداشت فردوسی، ٢۵ اردیبهشت ١۴٠٣، منتشر شد.

▫️فرهاد قربان‌زاده
@azvirayesh

?

گفتم: مَذِمَّتِ اینان [توانگران] روا مدار که خداوندِ کرم‌اند.

گفت: غلط گفتی که بندهٔ دِرَم‌اند. چه فایده چون ابرِ آذارند و نمی‌بارند و چشمهٔ آفتاب‌اند و بر کس نمی‌تابند. بر مرکبِ استطاعت، سواران‌اند و نمی‌رانند. قدمی بهرِ خدا ننهند و دِرَمی بی مَنَّ و أَذی ندهند. مالی به مَشِقَّت فراهم آرند و به خِسَّت نگه دارند و به حسرت بگذارند، چنان‌که حکیمان گویند: سیمِ بخیل از خاک وقتی برآید که وی در خاک رود.

?جدال سعدی با مدعی در بیان توانگری و درویشی، گلستان، باب هفتم

?@MazmoonBooks