Only weiying can make lanzhan cry and smile .

روابطی که توی مجازی شکل میگیره به اندازه‌ی روابط زندگیه واقعی قابل لمس و واقعیه. هربار که موقع تایپ کردن با یک شخص لبخند میزنیم، اون لبخند واقعیه، نه مجازی. هربار که دلمون با حرفی یا حرکتی می‌شکنه، اون دل شکستن واقعیه، نه مجازی. هربار که از یه حرف لذت میبریم یا ضربان قلب میگیریم، این واکنش ها واقعی‌ان، نه مجازی‌. پس اگه هربار خواستی که نظر کسی رو جلب کنی و بعد از مدتی با عنوان مجازی بودن دکمه‌ی کات رو بزنی، بدون یکی از دوستات رو از دست دادی نه یه کاربر مجازی رو. اگه خنده به لب شخصی اوردی و بعد باعث شدی گریه کنه، بدون احساسات یه انسان رو به بازی گرفتی نه یه ربات مجازی. ما با احساسات و قدرت ذهنمون روابطمون رو پیش میبریم نه با جسم.

این همون فشاریِ که گاهی انقدر به قفسه سینت فشار میاره که ترجیح میدی غرق بشی تا نجات پیدا کنی.

زندگی هیچوقت اجازه نمیده که تو زندگیت رو با عقاید متعصبانت بگذرونی، اون تورو صیقل میده و اونقدر تو سراشیبی و سرازیری قرار میده که کاملا به اون چیزی که روزی ازش وحشت داشتی تبدیل بشی.

لان‌جان وقتی ویینگ باهاش سرد برخورد میکنه: وای چه خوشگل بهم محل نمیده

- اون میدونه که من در لحظه میتونم به عمق چاه برم و لحظه‌ای بعد برای برگشت به سطح زمین دست و پا بزنم.