مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من
که جز ملال نصیبی نمی برید از من....

وقتی آدم ها از دستم ناراحت میشن واقعا احساس عدم کفایت میکنم.

امیدوارم در مجاهدت با نفس برای عدم استوری کردن عکس یلدایی موفق بشم.

هر موقع عکس و فیلم ارائه آقا معلمو میبینم اینطوریم که وای خدایا یعنی این پسره مال منه!

اگر تو گاه به گاهی حماقتی کردی رئیس مکتب افکار احمقانه منم!

باورم نمیشه امروز آخرین روز از کارورزیه ۱ عه و داره برف می‌باره.
حتی خدا هم خوشحاله.

احساس کردم دارم سقوط می‌کنم، زیر پایم از آجرهایی که رنج به رنج روی هم گذاشته بودم خالی شده، دستم توی هوا برای چنگ زدن به  باریک ترین شکل از امید  می‌چرخد.
من جنگیده بودم، جنگیده بودم برای رسیدن، برای تحقق فکر های توی سرم، برای ریسمان های محکم تر و پناه امن تر، برای تنفس عمیق بعد از رسیدن.
اما رنجور تر از همیشه، با حجم وسیعی از نداشتن ها و نرسیدن ها، برای سقوط نکردن، برای زیستن در این عمق از انزوا ، دست و پا می‌زدم.
۱۴۰۳/۰۹/۲۱

دیگه واقعا خسته شدم حقیقتا و توان ندارم
نه شرایط درست میشه
نه من درست میشم
نه ایران
نه خاورمیانه
نه آدمیزاد

‏آدما جدی جدی اگه به روشون نیاری فکر میکنن خری.

شایدم ما حساس و زودرنج نیستیم، شما..کشید.