اینجا دیلی پرسونالمه : @ewasn
و اگه دوست دوست داشتید صحبت کنیم،
اینجا بهتون گوش می‌دم

ری‌ورس دیگه فعالیتی نداره و می‌تونید لفت بدید.
نهایت سعیم رو کردم که این رستِ طولانی تبدیل به کلوزد نشه، اما حقیقتاً با وجود این حجم از لفت و وضعیت فعلی خودم، هیچ انگیزه‌ای برای ادامه‌ی اینجا ندارم؛ با اینکه عمیقاً دلم براش تنگ می‌شه.
هیچکدوم از لطف و حمایت‌هاتون رو فراموش نمی‌کنم، برام با ارزش ترینن.
ممنونم که تا اینجا همراهم بودید ?

ㅤ
الــیؤر، با تـفنگِ توی دسـتش، انـگار که یک اسباب بازي یا چوبِ به درد نخور باشه، به دورتادور اتاق‌ اشاره کرد ؤ ادامــه داد : « حالا کـه کار به اینجـا رســیـده مـی‌بینـی؛ مــارک؟ بــالأخـره مـجـبـؤری
بــــا حـــــقیــــقــــت رو بــــــه رو بــــــشـــــے. »
لحنش سرد بود، خیـلی سرد تر از هوای اون اتاق
تــنــگ تـــاریـک ؤ هــمیـنـطــور بــوی مــرگِ‌‍ــش.
« ایـن حقیقـت که آدم‌ها فقط اونـقدر خوبن که زمونـه مـی‌ذاره خـوب باشـن. تـو بـه طـور ذاتـي
خــوب نــیســتي ؤ مــن هـــم بـــد نیـسـتــم. »
اون باتفنگ به شقیقه‌‌ی مارک ضربه‌زد. محکم نه،
امـا لـرزش‌ بـدنـش رو، زیـر دسـتـش حـس کــرد.
« ما فقـط با ورق‌‍هایی بازی می‌کنیم که زنـدگـی دستمون داده. خب، حالا یـه‍ پـسـر خـوب چـیکار مـی‌کنه؟ مارک. مـسئـله جـونِ اون آدم‌‍ـها نیـست. مــؤضــوع ســر انـتخــابه. مـــؤضـوع اینــه کـــه
ادم‌‍های خوب ببینن، فرقی با ادم‌ بـد‍ها نـدارن. »
الیـور پـاي راستـش رو به زمیـن کوبـید، بـه‌نـظـر
می‌رسیـد از تکـرار حـرف‌‍هاش کلافـه‍ شده؛ فقط
دوسـت داشـت اون‌ها رو تـوي ذهـنش مرؤر کنه؛
بـــــروز دادن‌‌ ؤ درکــــٔــ نـــشـــدن ســخــت‌ بـــود.
« تـو یا هـفتـاد نفـر از نابــغه‌‍هــای کنــفرانـس رو مـی‌فرستـــی اون دنـــیا، یــا خانـــواده‌ات رو. »